το τέλος

ήρθε το τέλος τελικά..από καιρό ήταν εδώ εγώ δεν το βλεπα..δεν έχω να πω κάτι άλλο..οι στίχοι λένε όσα θέλω να πως σε όλους σας..όχι μόνο σε σας στα blogs σε όσους έχετε μείνει δηλαδή..αυτό θέλω να το πω σε όλο τον κόσμο σε όλους όσους με ξέρουν με είδαν έτυχε να με γνωρίσουν κάποτε έτυχε να με αγαπήσουν ή να με μισίσουν..σε όλους εσάς που περάσατε από μέσα μου έστω και για λίγο...σε όλους εσάς που με κάνατε να πονέσω και σας νίκησα..σε όλους εσάς που σας πόνεσα ενα μεγάλο συγγνώμη..δεν αντέχω άλλο πια..δεν αντέχω να πονάω άλλο..κατάφεραν και με νίκησαν όλα αυτά που δεν μπορώ να αντέξω..με τσάκισαν..δεν έχει μείνει πια τίποτα καλό για μένα..καμμένο χαρτί ήμουν από πάντα..εδώ λοιπόν τελείωσα..

 Μην με ρωτάς που πάει μην με ρωτάς τι κάνει,
μην με ρωτάς αν ζει σε θάλασσα ή σε λιμάνι,
μην με ρωτάς αν ζει μάλλον έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει,
μην με ρωτάς για 'κεινον ζει στις καρδιές των λίγων,
ο μύθος λέει πως κυκλοφορεί σ'αγέλες λύκων,
μην με ρωτάς για 'κεινους για γκόμενες και φίλους,
πες μου μονάχα πως τ'αγκάθια μοιάζουνε με κρίνους,
γι'αυτό σου λέω αλάνι αυτός έχει πεθάνει,
έχει στα χέρια του τρύπες αγκάθινο στεφάνι,
και μην ακούς τις φήμες πως γράφει ακόμα ρίμες,
ότι είχε πει είναι πλέον αναμνήσεις είναι μνήμες,
είπανε τόσοι τόσα βγάλανε τόσοι γλώσσα,
και η ουσία ανακατεύτηκε με τόσα λόγια,
στα στάχια μες του χρόνου τα απέραντα αλόνια,
και τα καλύτερα του χρόνια λιώσανε σαν χιόνια,
καταλαβαίνεις τώρα έχει περάσει η ώρα,
και αυτός έχει περάσει απέναντι σε άλλη χώρα,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε.

 Είπανε χάθηκε,
είπαν τρελάθηκε,
είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,
είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,
και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,
μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.

Μην με ρωτάς τι κάνω μην με ρωτάς που πήγα,
πετάω σαν πεταλούδα και τσιμπάω σαν την σφήγκα,
μισώ το άδικο μ'ένα μίσος μονάδικο,
πέθανα και είμαι ελεύθερος σ'ένα τρελάδικο,
μην μου ζητάς να ζήσω ούτε να σου μιλήσω,
μην μου ζητάς να πάω μπροστά έχω γυρίσει πίσω,
πίσω στην πράξη πίσω στην ίδια τάξη,
είμαι ο ίδιος κάφρος τίποτα δεν έχει αλλάξει,
γι'αυτό μ'ακούς να βρίζω γιατί έπαψα να ελπίζω,
αυτός ο κόσμος έχει αλλάξει τροχιά νομίζω,
γαμώ την πρόοδο τους και τον πολιτισμό τους,
γαμώ την μάνα τους γαμώ και τον πρωθυπουργό τους,
μην με ρωτάς τι λέω εγώ για όλα φταίω,
και έχω ξεχάσει να πονάω μην με ρωτάς αν κλαίω,
πες ότι χάθηκα πες τους τρελάθηκα,
πες πως την φάση και τον κόσμο τους σιχάθηκα,
και μην ρωτάς που θα 'μαι γιατί να σου πω φοβάμαι,
πισωγυρνάς δεν ήμουν δε είμαι ούτε θα'μαι,
πες τους πως έφυγα πες τους πως πέθανα,
γιατί όσο ζούσα ρε κουφάλες δεν σας έκανα.

Είπανε χάθηκε,
είπαν τρελάθηκε,
είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,
είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,
και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,
μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.


Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 262
Οι μέρες μου περνάνε, οι νύχτες μου δεν περνάνε.
Γράφω πάνω σε αυτό το ημερολόγιο για τον κόσμο που δεν θα δω.
Και για σένα που δεν θα αγαπήσω.
Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση.
Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έλκεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει.
Εδώ μέσα καταρρέω. Είσαι ακόμα εκεί;

χμμ..πως ξεκινάμε τώρα?α ναι θυμήθηκα...ναι ναι έχω να γράψω καιρό...πολύ καιρό..πάααρα πολύ καιρό...και πως πέρασε έτσι...χμμ αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι γενικά...ξέρω και δεν ξέρω τι θέλω...με έχει πιάσει έτσι ένα συναίσθημα που το ένιωθα παλιά...πολύ παλιά...οπότε λογικά καλό δεν είναι αυτό?..θα δείξει...ε και κυρίως ακούω downιάρικα τραγούδια που τα άκουγα παλιά...οπότε και αυτό κάτι σημαίνει...με προβληματίζει αρκετά θα έλεγα...πολύ περισυλλογή και φαγωμάρα και βαρεμάρα έχει πέσει...και δεν ξέρω που θα καταλήξουμε...όμως νομίζω ότι ξαναγίνομαι εγώ και γουστάρω...και θα τα καταφέρω στο τέλος...και αν δεν συναντηθούν πραγματικά ποτέ οι δρόμοι μας τουλάχιστον θα πω ότι προσπάθησα...και προσπάθησα πολύ για σένα...και σ'αγαπάω...αλήθεια..και θα μου λείψεις όπως μου λείπεις και τώρα..ίσως δεν ήταν και ακριβώς αυτό που ήθελα...και να στο πω δεν θα το καταλάβεις...και πάντα εγώ θα φταίω όταν θα ρθει το τέλος για μας...ότι και να μου λες τώρα στο τέλος εγώ θα σε πληγώσω...πάντα το μόνο που είχες σίγουρο...δεν θα μάθεις ποτέ πολλά πράγματα...και θα θελα τόσο πολύ να στα πω απ'την αρχή αλλά δεν έκατσε..δεν μου βγήκε να σου δώσω να καταλάβεις ποια είμαι...άλλωστε δεν ήμουν και τόσο του επιπέδου σου...η μέρα με τη νύχτα...πως καταλήγω κάθε φορά να σου μιλάω από δω...τα νιώθεις κάποια πράγματα...εσύ ένιωσες πολύ λίγα από μένα...πολύ λίγο κατάλαβες τι είμαι..πάντα με έβλεπες σαν κάτι πιο απλό όσο περίπλοκη και αν είμαι...όλο σχήματα οξύμωρα η σχέση μας...εσύ ωριμότητα εγώ μαλακία...μακάρι να σε έφτανα...μακάρι να γινόμουν αυτό που ήθλες μακάρι να γινόσουν και συ αυτό που ήθελα εγώ...δεν είσαι ο πρώτος μου έρωτας όπως και γω για σένα...μετά λες συμβιβαζόμαστε...μου την έδινε στην αρχή ξεχναγα γιατί επέλεξα να είμαι μαζί σου...και όμως είναι περίεργο καμιά φορά δένεσαι τόσο εξαρτάσαι απ'τον άλλο...στην αρχή μου την έδινε που ήμουν η επόμενη στη ζωή σου...τώρα μου λες ότι έχεις δεθεί πολύ μαζί μου...τωρα που εγώ...όχι ας μη το πω καλύτερα...άστο κράτα μόνο ότι προσπάθησα πολύ..δεν θέλω να σε χάσω...αλλά αυτό είναι κάτι που ξέρω ότι όσο και να το ευχηθώ δεν πρόκειται να πιάσει..ή μαζί σου ή μακριά σου ενδιάμεσο δεν έχει..θα μου λείψει πολύ η αγκαλιά σου να το ξέρεις...γιαυτό δεν το τολμάω...όχι για να μην μείνω μόνη μου...γιαυτή την αγκαλιά...και τα πάντα από σένα θα μου λείψουν...όσο περίεργο και αν σου φαίνεται...

γιατί γράφω..

το προηγούμενο ποστ ήταν τίγκα στα νεύρα λογικό αφού φλιπάρω τελευταία με διάφορα...φταίει και το μέσα..θα μπόρουσα να γράφω με καλύτερες λέξεις το ξέρω...αλλά δεν πορώνομαι όχι γιατί το παίζω μαγκάκι όχι γιατί είμαι χιπ χοπ απλά γιατί έτσι μου βγαίνει όταν μιλάω για μένα...οι καλύτερες λέξεις μου θυμίζουν θέατρο και εκθέσεις και δεν τα γουστάρω κάτι τέτοια...τέσπα σήμερα έκατσα να σας πω πως ξεκίνησα να γράφω...εδώ μέσα θα βγαίνουν σιγά σιγά κομμάτια της ιστορίας μου της πραγματικότητας μου..έτσι γιατί κάποια μέρα θα θέλω να γυρίσω και να γελάω ακόμα και με τα δυσάρεστα όπως κάνω ήδη με παλιότερα ποστ...ντάξει όχι παντα...χαχ...ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν..ξεκίινησα με άλλο μπλογκ όχι με αυτό εδώ...υπάρχει ακόμα φυσικά...δεν είναι όπως αυτό...επέλεξα να γράφω με έναν λίγο διαφορετικό τρόπο..με ρίμες...ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια όταν ήμουν 16 και γράφαμε χαζομάρες στο σχολείο με τις κολλητές μου για πλάκα...ξέρεις αστείες μαλακίες...εκεί κάπου είναι που αποφασίζω για πλάκα να ανοίξω ένα μπλογκ για να δημοσιέυω τις μούφες για να εισπράττω κράξιμο και να γελάω ακόμα περισσότερο μετά...χαζομάρες στον κόσμο μου ήμουν άλλωστε...κάπου εκεί λοιπόν τρώω μια χλαπάτσα και καθώς άκουγα συνέχεια χιπ χοπ αρχίζω να γράφω ρίμες...έτσι για να πω πως νιώθω...χωρίς να περιμένω πλέον να τα διαβάσει κάποιος...σχεδόν στο καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς αρχίζω να γυρνάω σε άλλα μπλογκς και να ψάχνω να βρω τους άλλους..και τους βρίσκω...πορώνομαι ταξιδεύω με τις ιστορίες τους..πλέον μου αρκούν τα δικά τους ταξίδια...αυτοί λοιπόν είναι πιο μεγάλοι από μένα έχουν περάσει τις ίδιες ή σχεδόν τις ίδιες φασεις και γράφουν επειδή το έχουν ανάγκη..γράφουν γιατί έιναι αυτό που γράφουν όχι αυτό που δείχνουν στους άλλους...και κάπως έτσι είμαι και γω...το καταλαβαίνω τότε αυτό...πλέον κάνουν πολύ λίγα ποστ και σπάνια και γίνονται τα είδωλα μου τα πρότυπα μου..βλέπεις απλοί και καθημερινοί άνθρωποι με τα καλά και τις αδυναμίες τους...τους νιώθω δικούς μου νιώθω ότι είμαι παιδί τους ότι μόνο αυτοί με καταλαβαίνουν...μου λένε χαμογέλα...γιατί αυτό έιναι που αξίζει...βρες τον τρόπο να χαμογελάσεις να ζήσεις...και τον βρίσκω...συνεχίζω να γράφω ρίμες αλλά όχι για αυτούς όχι για κάποιον για μένα...δεν με ενδιαφέρει πια αν οι ρίμες μου αρέσουν...άλλωστε σχεδόν ποτέ δεν με ενδιέφερε...και κάποιος εκείνη τη σάπια εποχή με διαβάζει..με νιώθει..ακόμα και σήμερα νομίζω...και μου δίνει δύναμη ελπίδα κουράγιο και μαθαίνω πια να αντέχω...και προχωράω...και λίγο καιρό μετά γνωρίζω και άλλους..και μαθαίνουμε να επικοινωνούμε αλλιώς όχι όπως με αυτούς που γνωρίζεις απέξω...και γίνονται και αυτοί αδέρφια μου...ακόμα και σήμερα πιο πολύ με νιώθουν από όλους τους άλλους...και έξω να βγούμε μαζί μιλάμε με τα μάτια...με μια φράση που θα πετάξουμε και οι άλλοι οι απέξω δεν θα την νιώσουν...όπως πχ ένα απλό"εσύ τι θέλεις?".."εγώ να τελειώνω θέλω"...με ξέρουν πιο καλά και αυτό οι απέξω μου το χρεώνουν..μου λένε εμείς δεν θα σε μάθουμε ποτέ και γιατί αυτοί να σε ξέρουν πιο καλά?..δεν μπορώ να δώσω απάντηση μα σε αυτούς εδώ μέσα ανοίχτηκα...κάποιος έιχε πει ότι εδώ μέσα αδειάζουμε..και ισχύει...γράφεις και νιώθεις να σου φεύγει τεράστιο βάρος...γύρω στον ενάμιση χρόνο πριν αποφάσισα πως ίσως έπρεπε να αρχίσω να γράφω και αλλιώς πιο πολύ γιατί δεν ήθελα να γράφω τις ρίμες σαν ημερολόγιο...και έτσι είπα να γράφω εδώ για ότι μου ρχεται στο άκυρο...οι ρίμες μου παρέμειναν εκεί σταθερή αξία για μένα..αν και πλέον κάνω πολύ σπάνια ποστ σε κείνο το μπλογκ..μάλλον πάλιωσα και γω σαν τους άλλους...και κείνοι έιχαν φτιάξει τις "οικογένειες" τους εδώ μέσα από πολύ πιο παλιά..εποχές 2000...θρύλοι σου λέω...όταν ήταν εκείνοι στην ηλικία μου...και γω ήμουν το πιτσιρίκι η μικρή...αλλά είχε πλάκα...και ακόμα έχει...θέλω να συνεχίσω και όταν φύγει και αυτή η μόδα...γιατί εδώ μέσα γνώρισα αληθινά άτομα όχι εικονικά...και όπου και να μαι όπως και να μαι θα είναι δίπλα μου...όταν όλοι θα έχουν χαθεί...και για ποιον γράφω λοιπόν?για μένα για κείνους για τους άλλους?δεν ξέρω...θα δείξει...πάντως σίγουρα για να θυμάμαι...για να κρατάω τις στιγμές...λένε μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις...όμως χίλιες λέξεις φτιάχνουν μια εικόνα...μια εικόνα του εαυτού σου που ίσως να μη βγει ποτέ προς τα έξω...



και μη μου δείξεις ποτέ δρόμο να μάθω
δεν είμαι αυτό που φαίνομαι,αλλά είμαι αυτό που γράφω...

neuraaaaaa

neura neura neura...p exw kleistei mesa e3aitias sou!p exw th gamhmenh wtitida th gamhmenh rh3h tumpanou th gamhmenh iwsh k th gamhmenh antiviwsh!VARETHIKA!katalavete to oloi sas!dn borw allo!gt n mhn boroun ola n ginoun opws palia?gt n phgainoun ola toso skata?gt n mhn uparxei enas an8rwpos n m ftia3ei th dia8esh?gt????????????

Για όσα χάνουμε-sadahzinia

Χάνουμε τα πάντα και φταίμε όλοι μαζί
που σε λίγο καιρό θα ζητιανεύουμε ζωή
θα κλέβουμε χαρές ή θα γιορτάζουμε τη θλίψη
θα ζηλεύουμε ευτυχία κι όλα όσα έχουμε κρύψει
θα πνίγουμε έτσι εύκολα το δάκρυ
θα βιαζόμαστε να πούμε πως τη βρήκαμε την άκρη
θα ντυνόμαστε ακριβά θα 'χουμε ψηλό καθρέφτη
θα τα βλέπουμε αλλιώς θα τον έχουμε για ψεύτη
της ζωής μας ο σκοπός θα είναι ένα τιμόνι
θα φοβίζει η μοναξιά και θα σκοτώνει
θα σπουδάζουμε για 'κείνους θα πονάμε όμως για μας
θα φωνάζουμε ο φόβος να φανεί σαν τσαμπουκάς
θα γλύφουμε όσα φτύνουμε δε θα υπάρχει λάθος
αυτά που σιχαινόμαστε θα γίνουμε με πάθος
θα δουλεύουμε περιμένοντας μια αργία
για να 'χει η μιζέρια μας και μια δικαιολογία

Χάνουμε, τι κάνουμε
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε

Νέοι άνθρωποι που λες αγκαλιά με νέο αιώνα
και μη σε δω να κλαις τήρησε τον κανόνα
η εξέλιξη σε θέλει απ' τα πιο σκληρά παιδιά της
η καινούργια σου μητέρα έχει αίμα στην ποδιά της
θα σε πάρει αγκαλιά με τα χέρια λερωμένα
θα γελάει ενώ τρομάζεις με τα δόντια σου σφιγμένα
μα κάποιοι σκέφτονται για σένα
φτιάχνουν το αύριο ενώ μισούν τα περασμένα
ό,τι δε βρεις εσύ και τα παιδιά σου
θα 'χει πνιγεί απ' αυτά που 'χεις μπροστά σου
ό,τι δε νιώσεις μη βιαστείς πουθενά να το χρεώσεις
κοίτα στην πάρτη σου εξηγήσεις πια να δώσεις
φταις κι εσύ φταίω κι εγώ για ό,τι χάνουμε
και μη φοβάσαι κι οι δυο τρομάζουμε
άλλοι το βουλώνουμε και άλλοι το φωνάζουμε
άλλοι πονάμε κι άλλοι γιορτάζουμε

δεν έχω να πω κάτι άλλο...

θα φύγω?

χαχ..θα φύγω ή θα μείνω?μπερδεμένες σκέψεις...όπως και γω...μπερδεμένη κατάσταση η φύση μου...γουστάρω άντρες ή γυναίκες?δεν θα αποφασίσω ποτέ...και έχω εσένα να μου λες ότι θα σε παρατήσω για έναν άντρα...και οι άντρες το μόνο που θέλουν είναι το πήδημα..και γω αυτό θέλω τις περισσότερες φορές...σε λίγες μέρες κλείνω ένα χρόνο που είμαι με γυναίκα...αγάπησα πολύ τους άντρες αλήθεια...ήμουν ένα χρόνο με έναν άντρα πολύ μεγαλυτερό μου...και όμως ένιωθα πως είμαι με κάποιον στην ηλικία μου..με ένιωθε ήταν δίπλα μου...από την πρώτη γυμνασίου ήμουν ερωτευμένη με έναν άλλο άντρα...χαχ όχι άντρα ακόμη παιδί μάλλον..γιατί στα 12 που είμασταν τότε δεν θεωρείται κάποιος άντρας...μαζί μεγαλώσαμε...κολλητοί φίλοι..τον αγάπησα πάρα πολύ έμαθα πολλά πράγματα μαζί του και ας μείναμε για πάντα φίλοι..μέχρι που γίναμε εχθροί...και γω έλιωσα... 5 χρόνια είναι αυτά..πίστευα ότι είναι ο άντρας της ζωής μου γελοιότητες....χαχ ακόμα ίσως κάπου βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι ίσως κάπου κάπως κάποτε θα ξανασυναντηθούμε...δεν ξέρω μπορεί να λέω και μλκιες...τι τα ξεθαύω τώρα...μλκζομαι...ζαλίζω και όσους κάθονται και με διαβάζουν και περιμένουν τίποτα σημαντικό...ούτως ή άλλως χεστήκατε για μένα μια ιστοσελίδα είμαι κάπου στο νετ...σόρρυ που τα λέω ωμά αλλά έστω εδώ δεν γουστάρω ευγένειες...βαρέθηκα να προσπαθώ να είμαι σοβαρή να κρατάω τους τύπους...δυο χρόνια σχεδόν πάνε που έχω καταλάβει ότι γουστάρω και γυναίκες...και πέρασαν αρκετές από πάνω μου και άντρες..αν με ρωτήσεις δεν ξέρω τι διαλέγω...δεν θα ξέρω ποτέ μάλλον...τουλάχιστον εδώ μπορώ να το παραδεχτώ...έφαγα στη μάπα το γκάζι και τη γκέι κουλτούρα..τα βαρέθηκα όλα τα σιχάθηκα πια..ξέρω κάθε γωνιά απτο γκάζι κάθε απίθανο στενό...έχω πηδηχτεί έχω λιώσει στο ποτό έχω κοιμηθεί στα πεζούλια της πλατείας...έχω ζήσει πολλά εκεί...αλλά πια δεν μου πάει...όχι γιατί έγινα στρέιτ ξαφνικά...όχι...απλά βαρέθηκα...θέλω να ζήσω μια άλλη ζωή δεν ξέρω τι είδους...είμαι ένα χρόνο μαζί της και την αγαπάω...όσο μπορεί να αγαπήσει κάποιος κάποιον..έχουμε περάσει και αρκετά μαζί..αλλά πιέζομαι...δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα..ξεκίνησα για να ξεχάσω...πόσες μλκιες κάνω όταν θέλω να ξεχάσω..και όμως αυτό δεν το μετανιώνω...γιατί την αγάπησα έμαθα πράγματα κοντά της...περνάω ζόρια τελευταία...δεν με πιστεύει και έχει δίκιο..έχω κάνει πολλές μλκιες...για ένα πήδημα ξεκίνησε όπως όλα τα υπόλοιπα...είχε και γκόμενα οπότε θα ξεκαθάριζε εύκολα το πράγμα..θα γινόταν και μετά πάλι φιλαράκια...αλλά δεν το έβλεπε έτσι..λέει είδε σε μένα κάτι που δεν το βλέπε στους άλλους και ήθελε να μείνει μαζί μου..και έμεινε..και έμεινα..άλλα πάντα δεν ήξερα για πόσο..δεν ήξερα ότι θα κρατήσει τόσο...δεν ξέρω τι θέλω πια..δεν γουστάρω να πληγώνω τους άλλους...αν και το έχω κάνει άπειρες φορές...και σε άτομα που δεν έφταιγαν..είδες πόσο καριόλα είμαι?τσακίζω αυτούς που δεν φταίνε και αυτοί που με διέλυσαν ζουν μια χαρά τις ζωούλες τους..δεν ξέρω γιατί το κάνω όχι επίτηδες πάντως...γιαυτό καλύτερα να μένουν μακριά μου όλοι..κάποια μέρα βέβαια όλοι θα πάρουν αυτό που τους αξίζει να το θυμάστε...μακάρι εκείνη τη μέρα να έχω ακόμα αυτό το μπλογκ και να τα γράψω όλα..μου είπες ότι καταβάθος είμαι μαλάκας και δεν θα μπορέσω ποτέ να πάρω εκδίκηση...ότι δεν αντέχω να κάνω κακό..και ίσως ισχύει γιατί κάνω κακό από μαλακία ή άθελα μου...τέσπα άκυρο θεματάκι αυτό που έπιασα τώρα αλλά όταν γράφω ξεχνιέμαι τελείως...ανοίγουν διάφορα μέσα μου και λέω ότι να ναι..τέσπα όπως είπα και πριν δεν ξέρω τι θέλω να κάνω..μαζί σου και γενικά...το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλω να διορθώσω τα λάθη μου..γιατί έχω κάνει πολλά λάθη...και θα το κάνω..αλήθεια...τέσπα αρκετά για σήμερα...

τώρα να πω καλή χρονιά?εδώ κοντεύει να τελειώσει ο μήνας...τέσπα αφού λογικά επιβάλλεται καλή χρονιά σε όλους λοιπόν...άντε να δω που θα με βγάλει και αυτή η χρονιά...δεν ξέρω απτη μια γίνονται πολλά στη ζωή μου και τρέχουν όλα με γρήγορους ρυθμούς..απ'την άλλη υπάρχει η γνωστή στασιμότητα...δεν ξέρω τι θέλω απ'τη ζωή μου...δεν ξέρω ποια είμαι...δεν ξέρω ποιους θέλω κοντά μου...δεν ξέρω πως να φερθώ τις περισσότερες φορές...τα κάνω σκατά συνέχεια...νιώθω οτι θα σκάσω ώρες ώρες....οτι θα βγει φωτιά από μέσα μου και θα τα κάψει θα τα δυαλίσει όλα...και ίσως έτσι πρέπει να γίνει κάποια στιγμή για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα...γιατί αρκετά σκατά τα έχω κάνει μέχρι τώρα και βαρέθηκα πια...τις περισσότερες φορές δεν μιλάω δεν γράφω ούτε καν εδώ δεν αδειάζω...στους άλλους λέω μλκιες η τους λέω πως δεν έχω τι να τους πω ή απλά δεν τους μιλάω...ειδικά σε αυτούς που θα με καταλάβουν με τη μια...και συγνώμη γιαυτό...το παίζω χαρούμενη όπως πάντα...θέλω τόσα να ω και ποτέ δεν λέω τίποτα..χρειάζομαι βοήθεια αλλά δεν υπάρχει λόγος να τη ζητήσω...γιατί στο τέλος δεν θα τη δεχτώ και θα τα κάνω πάλι σκατά...βαρέθηκα να κλαίγομαι...ώρα να αντιμετωπίσω κάποια πράγματα μόνη μου...όπως έκανα παλιά...γιατί ξαναθυμήθηκα πως είναι η μοναξιά μέσα στους άλλους...