Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

γιατί γράφω..

το προηγούμενο ποστ ήταν τίγκα στα νεύρα λογικό αφού φλιπάρω τελευταία με διάφορα...φταίει και το μέσα..θα μπόρουσα να γράφω με καλύτερες λέξεις το ξέρω...αλλά δεν πορώνομαι όχι γιατί το παίζω μαγκάκι όχι γιατί είμαι χιπ χοπ απλά γιατί έτσι μου βγαίνει όταν μιλάω για μένα...οι καλύτερες λέξεις μου θυμίζουν θέατρο και εκθέσεις και δεν τα γουστάρω κάτι τέτοια...τέσπα σήμερα έκατσα να σας πω πως ξεκίνησα να γράφω...εδώ μέσα θα βγαίνουν σιγά σιγά κομμάτια της ιστορίας μου της πραγματικότητας μου..έτσι γιατί κάποια μέρα θα θέλω να γυρίσω και να γελάω ακόμα και με τα δυσάρεστα όπως κάνω ήδη με παλιότερα ποστ...ντάξει όχι παντα...χαχ...ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν..ξεκίινησα με άλλο μπλογκ όχι με αυτό εδώ...υπάρχει ακόμα φυσικά...δεν είναι όπως αυτό...επέλεξα να γράφω με έναν λίγο διαφορετικό τρόπο..με ρίμες...ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια όταν ήμουν 16 και γράφαμε χαζομάρες στο σχολείο με τις κολλητές μου για πλάκα...ξέρεις αστείες μαλακίες...εκεί κάπου είναι που αποφασίζω για πλάκα να ανοίξω ένα μπλογκ για να δημοσιέυω τις μούφες για να εισπράττω κράξιμο και να γελάω ακόμα περισσότερο μετά...χαζομάρες στον κόσμο μου ήμουν άλλωστε...κάπου εκεί λοιπόν τρώω μια χλαπάτσα και καθώς άκουγα συνέχεια χιπ χοπ αρχίζω να γράφω ρίμες...έτσι για να πω πως νιώθω...χωρίς να περιμένω πλέον να τα διαβάσει κάποιος...σχεδόν στο καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς αρχίζω να γυρνάω σε άλλα μπλογκς και να ψάχνω να βρω τους άλλους..και τους βρίσκω...πορώνομαι ταξιδεύω με τις ιστορίες τους..πλέον μου αρκούν τα δικά τους ταξίδια...αυτοί λοιπόν είναι πιο μεγάλοι από μένα έχουν περάσει τις ίδιες ή σχεδόν τις ίδιες φασεις και γράφουν επειδή το έχουν ανάγκη..γράφουν γιατί έιναι αυτό που γράφουν όχι αυτό που δείχνουν στους άλλους...και κάπως έτσι είμαι και γω...το καταλαβαίνω τότε αυτό...πλέον κάνουν πολύ λίγα ποστ και σπάνια και γίνονται τα είδωλα μου τα πρότυπα μου..βλέπεις απλοί και καθημερινοί άνθρωποι με τα καλά και τις αδυναμίες τους...τους νιώθω δικούς μου νιώθω ότι είμαι παιδί τους ότι μόνο αυτοί με καταλαβαίνουν...μου λένε χαμογέλα...γιατί αυτό έιναι που αξίζει...βρες τον τρόπο να χαμογελάσεις να ζήσεις...και τον βρίσκω...συνεχίζω να γράφω ρίμες αλλά όχι για αυτούς όχι για κάποιον για μένα...δεν με ενδιαφέρει πια αν οι ρίμες μου αρέσουν...άλλωστε σχεδόν ποτέ δεν με ενδιέφερε...και κάποιος εκείνη τη σάπια εποχή με διαβάζει..με νιώθει..ακόμα και σήμερα νομίζω...και μου δίνει δύναμη ελπίδα κουράγιο και μαθαίνω πια να αντέχω...και προχωράω...και λίγο καιρό μετά γνωρίζω και άλλους..και μαθαίνουμε να επικοινωνούμε αλλιώς όχι όπως με αυτούς που γνωρίζεις απέξω...και γίνονται και αυτοί αδέρφια μου...ακόμα και σήμερα πιο πολύ με νιώθουν από όλους τους άλλους...και έξω να βγούμε μαζί μιλάμε με τα μάτια...με μια φράση που θα πετάξουμε και οι άλλοι οι απέξω δεν θα την νιώσουν...όπως πχ ένα απλό"εσύ τι θέλεις?".."εγώ να τελειώνω θέλω"...με ξέρουν πιο καλά και αυτό οι απέξω μου το χρεώνουν..μου λένε εμείς δεν θα σε μάθουμε ποτέ και γιατί αυτοί να σε ξέρουν πιο καλά?..δεν μπορώ να δώσω απάντηση μα σε αυτούς εδώ μέσα ανοίχτηκα...κάποιος έιχε πει ότι εδώ μέσα αδειάζουμε..και ισχύει...γράφεις και νιώθεις να σου φεύγει τεράστιο βάρος...γύρω στον ενάμιση χρόνο πριν αποφάσισα πως ίσως έπρεπε να αρχίσω να γράφω και αλλιώς πιο πολύ γιατί δεν ήθελα να γράφω τις ρίμες σαν ημερολόγιο...και έτσι είπα να γράφω εδώ για ότι μου ρχεται στο άκυρο...οι ρίμες μου παρέμειναν εκεί σταθερή αξία για μένα..αν και πλέον κάνω πολύ σπάνια ποστ σε κείνο το μπλογκ..μάλλον πάλιωσα και γω σαν τους άλλους...και κείνοι έιχαν φτιάξει τις "οικογένειες" τους εδώ μέσα από πολύ πιο παλιά..εποχές 2000...θρύλοι σου λέω...όταν ήταν εκείνοι στην ηλικία μου...και γω ήμουν το πιτσιρίκι η μικρή...αλλά είχε πλάκα...και ακόμα έχει...θέλω να συνεχίσω και όταν φύγει και αυτή η μόδα...γιατί εδώ μέσα γνώρισα αληθινά άτομα όχι εικονικά...και όπου και να μαι όπως και να μαι θα είναι δίπλα μου...όταν όλοι θα έχουν χαθεί...και για ποιον γράφω λοιπόν?για μένα για κείνους για τους άλλους?δεν ξέρω...θα δείξει...πάντως σίγουρα για να θυμάμαι...για να κρατάω τις στιγμές...λένε μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις...όμως χίλιες λέξεις φτιάχνουν μια εικόνα...μια εικόνα του εαυτού σου που ίσως να μη βγει ποτέ προς τα έξω...



και μη μου δείξεις ποτέ δρόμο να μάθω
δεν είμαι αυτό που φαίνομαι,αλλά είμαι αυτό που γράφω...

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

neuraaaaaa

neura neura neura...p exw kleistei mesa e3aitias sou!p exw th gamhmenh wtitida th gamhmenh rh3h tumpanou th gamhmenh iwsh k th gamhmenh antiviwsh!VARETHIKA!katalavete to oloi sas!dn borw allo!gt n mhn boroun ola n ginoun opws palia?gt n phgainoun ola toso skata?gt n mhn uparxei enas an8rwpos n m ftia3ei th dia8esh?gt????????????