Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Eυτυχία


πόσο ευτυχισμένος είσαι?έχει νόημα να απαντήσεις?μπα δεν νομίζω..όπως δεν έχει νόημα που ποστάρω εδώ..τίποτα δεν έχει νόημα..κανένας δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος..κανένας..όλοι κουβαλάνε το φορτίο τους..όλοι γελάνε και μέσα τους είναι κομμάτια..έχεις αισθανθεί ποτέ όντως ευτυχία?να πεις ρε παιδί μου ότι είσαι γεμάτος?ότι σου αρκούν αυτά που έχεις?και θα μου πεις ότι είναι δύσκολη η εποχή και ότι η ευτυχία είναι στιγμές..πάω πάσο..μεγαλώνω..δεν με κάνουν χαρούμενη τα ίδια μάλλον..αλλά και πότε ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη?σκέφτομαι τα παλιά και λέω ότι τότε ήμουν καλύτερα...φαινομενικά μάλλον ναι ή όχι?δεν ξέρω ο καθένας κρίνει ανάλογα..πλέον χρειάζομαι πολλά για να νιώσω κάτι..συνήθως τα καταπίνω όλα..και προχωράω..δεν έχει νόημα η ζωή προχωράει μαζί της και γω..πάντα το ίδιο έκανα άλλωστε..πάντα κοίταζα μπροστά..το γαμημένο το μέλλον..και πλέον δεν το φαντάζομαι καν..και τόσα χρόνια που το φανταζόμουν και το σχεδίαζα τι κατάλαβα?όλα αλλιώς..και μια θολούρα..και πρέπει να πίνω κάτι..αλλιώς δεν κοιμάμαι αλλιώς δεν νιώθω αλλιώς δεν ζω..και όχι ρε μαλάκα δεν το κόβω..γιατί να το κόψω?γιατί πάλι?τι θα κερδίσω?να ζήσω σε τι ακριβώς?σε ένα μπουρδέλο που το έχουν διαλύσει?γιατί?μακάρι να έβρισκα κάποιον που να είναι πραγματικά ευτυχισμένος..έτσι για δείγμα..για να χω να λέω να έχω ένα παράδειγμα.. να έχω να πιαστώ από κάπου..και να λέω υπάρχει η ευτυχία..αξίζει να την κυνηγήσω..όλοι είναι πιασμένοι από κάτι..και οι δήθεν χαρούμενοι μαζί τους και γω πολλές φορές κυκλοφορούν με μάσκες..και ντοπάρονται καλά μην τους φύγει κάνα δάκρυ..και τους λες αναίσθητους για να το πιστέψεις και συ..να πιστέψεις ότι δεν νιώθουν ή ότι όντως νιώθουν καλά..βαρέθηκα πια..βαρέθηκα να το παίζω καλά..και χέστηκα ας είμαι εξαρτημένη..ας έχω την ανάγκη από κάτι κακό..γιατί έχω και τους ανθρώπους ανάγκη αλλά δεν τους βρίσκω συχνά..ας έχω λοιπόν τις "ουσίες" μου ανάγκη αυτές που είναι πάντα εκεί για μένα..που με κάνουν να ξεχνάω για λίγο..γιατί να θυμάμαι δεν θέλω πια..

 ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ-LADOSE

χάθηκε ο ήλιος και έχει έρθει παγωνιά,
επέβαλε ψυχρα στη ματια,
στη καρδια χιονια και στον πλανήτη ερημιά,
είναι του prozac η γενιά.

μοναδικοί επιζώντες κάπου στη γη,
σε χρόνο που κανένα δε νιαζί εφόσον όσοι μείναν έχουν τρελαθεί,
ότι αγάπησαν έχει χαθεί,
το μονο που υπάρχει μέσα τους και μένει είναι ότι έχουν σιχαθεί,
μισούνε πια το είδος τους κάποιος αυτοκτονεί,
τα ματια του αλλου θόλωσαν δεν έχει τι να πει,
μια μερίδα άνθρωπο να επιζήσει αδύνατη,
αφού δεν έχει τίποτα να οργανωθεί,
όλα γκρεμίζονται και σβήνουνε πάνε στη τελική,
μοναχα κόκαλα και θρύψαλα σε δρόμους επειδή παρασιτεί,
σε όλο τον κόσμο ένας ιός και τι φρίκη,
πρόβλημα είναι ότι εξαπλώνεται σαν γρίπη,
και οι επιζήσαντες κάνουν το αγρίμι στο καβούκι τους,
όλα πια κυλάνε έξω απ' το λούκι τους,
φοβάμαι τα χάπια με βοηθάν να μην κοιμάμαι,
τρέμω πια το βλέμμα τους διπλα όσο προχωράμε,
με κοιτάνε πρόσωπα που φέρνουνε σε zombie για ταινία,
χτυπάει η καρδια μου μ' αρρυθμία,
στο πανικό μου βλέπω φλόγες στην αστυνομία,
και μια σελίδα που 'γράφε βοήθεια επιδημία,
μας σκοτώνει μείνετε ενωμένη γιατί μονη,
θα μείνετε καθώς μια νέα μέρα ξημερώνει,
την χλεύασα την πέταξα κάτω και γέλασα,
από εκεί που έπαιζα μικρός μόλις πέρασα,
είδα μια σκιά και χαμογέλασα,
το σκέφτηκα καλύτερα και δυνατά γέλασα,
μονος γύρισα στο σπίτι μονος,
και σήμερα τους ξέφυγα μονος.

είναι θολος ο κόσμος γύρω μου νιώθω πως δεν με αισθάνονται,
τα χερια που απλώνονται μετά από λίγο χάνονται,
και κρύβομαι μέσα μου θλίβομαι,
όμως παρολαυτά δεν ανοίγομαι,
σε κανένα,
τα πάντα γύρω μου θυμίζουν τοπίο από πόλεμο καμένα,
είναι όνειρα κατεστραμμένα,
κι ας όλα κάηκαν να ξέρεις πως όλα αυτά ειν' για μένα.

έκρυψαν την αθωότητα απ' τα παιδιά σε φυλακή χωρίς κλειδιά,
το χαμόγελο κουράστηκε να σπαρταρά αφού δεν έβρισκε χαρά.

γερασμένες φάτσες πάνω σε παιδικά σώματα,
χαμογελα δεν βλέπω να σχηματίζουν τα στόματα,
μονο πικρόχολα λόγια γύρο μου άνθρωποι λαμόγια,
κι αν κάτι τους έκανε να μη πονάνε τα ντροκια είναι,
με συμβουλεύουν φίλοι "ίδιος με μας γίνε,
οποτε βλέπεις άδικο στο δρόμο σου τα ματια κλείνε,
μη μιλάς με φέρεσαι σαν κάτι μοναδικό,
μονο θεό σ' αυτό τον κόσμο έχουμε το ρευστό",
δεν έχουν άδικο σκέφτηκα γυρνώντας τι πλάτη μου,
24/7 γι' αυτο γυαλίζει το μάτι μου,
περνώ άλλο δρόμο μήπως αλλάξω διάθεση,
το νομο βλέπω να διατάζει χερια στην ανάταση,
κεφάλι κολλημένο στο καπό,
και ένα ξύλο σε σχήμα γάμα να αφήνει μοβ σημάδια έτι για το καλο,
τα σε παρακαλώ να μην πιάνουνε τόπο,
και τον ατόφιον το μπορεί να σε βγάζει σε κακό,
από αηδία γυρνώ αλλου το βλέμμα,
γύρο μου κτίρια καμένα μέσα παιδί εγκατελειμμένα,
σε δρόμους 5 ίσος το αίμα,
να μη πονάει τόσο αν συνήθισε να βγαίνει από το δέρμα,
αυτό σκέφτομαι γι' αυτο ίσος δε λυπάμαι,
ίσος ξέχασα τα αισθήματα μου αφού μονος κοιμάμαι,
αφού μονοι στο σπίτι γυρνάμε,
εγώ και εσύ είμαστε ένα κανένα δεν αγαπάμε,
μια αρρώστια κατασπάραξε τα εντόσθια μας,
γι' αυτο δεν νομίζω πως πλέον υπάρχει θεός για μας,
μονη μας μέσα στο αύριο και το χθες,
πολεμάμε για επιβίωση όσο έχουμε αντοχές.


είναι θολος ο κόσμος γύρω μου νιώθω πως δεν με αισθάνονται,
τα χερια που απλώνονται μετά από λίγο χάνονται,
και κρύβομαι μέσα μου θλίβομαι,
όμως παρολαυτά δεν ανοίγομαι,
σε κανένα,
τα πάντα γύρω μου θυμίζουν τοπίο από πόλεμο καμένα,
είναι όνειρα κατεστραμμένα,
κι ας όλα κάηκαν να ξέρεις πως όλα αυτά ειν' για μένα.

και αν ο δρόμος τελικά
δεν βγάζει πουθενά γιατί να περπατάς μπροστά
δεν μου λείψαν οι άνθρωποι αλλά η ανθρωπιά
είναι του prozac γενιά


Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

granazi

oloi eimaste granazia..o kosmos sas epapse n m noiazei..dn stamathse omws n m epireazei..k as ta vlepw ola ta dipla...xesthka..ola skata pane..ola m ta kovoune sth mesh..oloi granazia eimaste..k as exw piei..k pali niw8w dustuxws...dn m noiazei tpt pia as kaoune ola..as kaw k gw..toulaxiston n a3izei..olh m h zwh mia fwtia einai..aporw gt gwnnh8hka..as pane n gamh8oun ola..
ΓΡΑΝΑΖΙ-ΣΤΟΙΧΗΜΑ γυρίζω στον κόσμο που όλο αλλάζει, σαν παιδί που χάθηκε στην πόλη και φωνάζει, γρανάζι σαν το κανάλι που σε αηδιάζει, σαν την κοινωνία που βάλεται και κοχλάζει, κοίτα ο φίλος σου δίπλα είναι γρανάζι, ο γείτονας γρανάζι γι'αυτό στραβά σε κοιτάζει, ο ξένος ουρλιάζει και ο Χρυσαυγίτης σφάζει, γιατί αντί για λάδι ρίχνουν αίμα στο γρανάζι, θέλω να πω είσαι ένα δόντι στο γρανάζι, γι'αυτό αυτό που λες έχει αρχίσει να με κουράζει, όπως και αυτός ο κόσμος που τίποτα δεν το νοιάζει, όπως κι η ανάμνηση της που αρχίζει να ξεθοριάζει, γρανάζι είναι η σχέση μας νερό που βράζει, μας νίκησε η εποχή και τώρα κάνει χάζι, γι'αυτό στα λεωφορεία ο κόσμος αναστενάζει, γιατί η ζωή κυλάει σε ρόδες και αίμα στάζει, γρανάζι γνώρισα μια κοπέλα που σου μοιάζει, μου είπε πε πως αγάπη μοιράζει και ρούχα βγάζει, το νου σου να κάνεις πάντα αυτό που σε εκφράζει, γιατί η πουτάνα δίπλα σου είναι κι αυτή γρανάζι. Γιατί ο κόσμος σας έπαψε να με νοιάζει, γιατί όλα γύρω γυρίζουνε το γρανάζι, όπως και 'κείνη η κοπέλα που σου μοιάζει, έτσι και συ είσαι ένα δόντι στο γρανάζι. Γιατί ο κόσμος σας έπαψε να με νοιάζει, γιατί όλα γύρω γυρίζουνε το γρανάζι, κι η ανάμνηση σου άρχισε να ξεθωριάζει, γιατί ήσουν πάντα ένα δόντι μες το γρανάζι. Και έτσι πάει και το γρανάζι συνεχώς γυρίζει, γρανάζι και ο Ναζί που το κεφάλι του ξυρίζει, γρανάζι σαν το χαμόγελο της που αφοπλίζει, γρανάζι και το εγώ μου που γύρω μου τοίχος χτίζει, όπως και ο λαός που όλο μαλακίες ψηφίζει, γιατί κάθε λαός παίρνει αυτό που του αξίζει, γιατί κάποτε ψήφιζες έναν να σε διορίζει, και τώρα μου ψηφίζεις τον άλλον να σε δανείζει, γιατί ο κόσμος γρανάζι είναι που γυρίζει, γρανάζι κι η ανάγκη που έρχεται και σ'ορίζει, γρανάζι είναι κι'αυτός που από μακριά σε βρίζει, όμως μπροστά σου όσα λέει δεν τα υποστηρίζει, είναι γρανάζι αλάδωτο που όλο τρίζει, το πάθος του παιδιού που παλεύει να ξεχωρίζει, κι αλήθεια δεν είναι η σειρήνα που φοβίζει, μα το άδικο του μπάτσου που Δεκέμβρη σου θυμίζει, γιατί έτρεχες από Εξάρχεια κρυβόσουν Γκύζη, σε μια κοπέλα που πλέον λέει δεν σε γνωρίζει, γρανάζι είσαι κι εσύ και ότι σε χαρακτηρίζει, γρανάζι είμαι και εγώ και όλος ο κόσμος που γυρίζει. Γιατί ο κόσμος σας έπαψε να με νοιάζει, γιατί όλα γύρω γυρίζουνε το γρανάζι, όπως και 'κείνη η κοπέλα που σου μοιάζει, έτσι και συ είσαι ένα δόντι στο γρανάζι. Γιατί ο κόσμος σας έπαψε να με νοιάζει, γιατί όλα γύρω γυρίζουνε το γρανάζι, κι η ανάμνηση σου άρχισε να ξεθωριάζει, γιατί ήσουν πάντα ένα δόντι μες το γρανάζι...

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

το τέλος


ήρθε το τέλος τελικά..από καιρό ήταν εδώ εγώ δεν το βλεπα..δεν έχω να πω κάτι άλλο..οι στίχοι λένε όσα θέλω να πως σε όλους σας..όχι μόνο σε σας στα blogs σε όσους έχετε μείνει δηλαδή..αυτό θέλω να το πω σε όλο τον κόσμο σε όλους όσους με ξέρουν με είδαν έτυχε να με γνωρίσουν κάποτε έτυχε να με αγαπήσουν ή να με μισίσουν..σε όλους εσάς που περάσατε από μέσα μου έστω και για λίγο...σε όλους εσάς που με κάνατε να πονέσω και σας νίκησα..σε όλους εσάς που σας πόνεσα ενα μεγάλο συγγνώμη..δεν αντέχω άλλο πια..δεν αντέχω να πονάω άλλο..κατάφεραν και με νίκησαν όλα αυτά που δεν μπορώ να αντέξω..με τσάκισαν..δεν έχει μείνει πια τίποτα καλό για μένα..καμμένο χαρτί ήμουν από πάντα..εδώ λοιπόν τελείωσα..

 Μην με ρωτάς που πάει μην με ρωτάς τι κάνει,
μην με ρωτάς αν ζει σε θάλασσα ή σε λιμάνι,
μην με ρωτάς αν ζει μάλλον έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει,
μην με ρωτάς για 'κεινον ζει στις καρδιές των λίγων,
ο μύθος λέει πως κυκλοφορεί σ'αγέλες λύκων,
μην με ρωτάς για 'κεινους για γκόμενες και φίλους,
πες μου μονάχα πως τ'αγκάθια μοιάζουνε με κρίνους,
γι'αυτό σου λέω αλάνι αυτός έχει πεθάνει,
έχει στα χέρια του τρύπες αγκάθινο στεφάνι,
και μην ακούς τις φήμες πως γράφει ακόμα ρίμες,
ότι είχε πει είναι πλέον αναμνήσεις είναι μνήμες,
είπανε τόσοι τόσα βγάλανε τόσοι γλώσσα,
και η ουσία ανακατεύτηκε με τόσα λόγια,
στα στάχια μες του χρόνου τα απέραντα αλόνια,
και τα καλύτερα του χρόνια λιώσανε σαν χιόνια,
καταλαβαίνεις τώρα έχει περάσει η ώρα,
και αυτός έχει περάσει απέναντι σε άλλη χώρα,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε.

 Είπανε χάθηκε,
είπαν τρελάθηκε,
είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,
είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,
και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,
μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.

Μην με ρωτάς τι κάνω μην με ρωτάς που πήγα,
πετάω σαν πεταλούδα και τσιμπάω σαν την σφήγκα,
μισώ το άδικο μ'ένα μίσος μονάδικο,
πέθανα και είμαι ελεύθερος σ'ένα τρελάδικο,
μην μου ζητάς να ζήσω ούτε να σου μιλήσω,
μην μου ζητάς να πάω μπροστά έχω γυρίσει πίσω,
πίσω στην πράξη πίσω στην ίδια τάξη,
είμαι ο ίδιος κάφρος τίποτα δεν έχει αλλάξει,
γι'αυτό μ'ακούς να βρίζω γιατί έπαψα να ελπίζω,
αυτός ο κόσμος έχει αλλάξει τροχιά νομίζω,
γαμώ την πρόοδο τους και τον πολιτισμό τους,
γαμώ την μάνα τους γαμώ και τον πρωθυπουργό τους,
μην με ρωτάς τι λέω εγώ για όλα φταίω,
και έχω ξεχάσει να πονάω μην με ρωτάς αν κλαίω,
πες ότι χάθηκα πες τους τρελάθηκα,
πες πως την φάση και τον κόσμο τους σιχάθηκα,
και μην ρωτάς που θα 'μαι γιατί να σου πω φοβάμαι,
πισωγυρνάς δεν ήμουν δε είμαι ούτε θα'μαι,
πες τους πως έφυγα πες τους πως πέθανα,
γιατί όσο ζούσα ρε κουφάλες δεν σας έκανα.

Είπανε χάθηκε,
είπαν τρελάθηκε,
είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,
είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,
και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,
μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.


Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 262
Οι μέρες μου περνάνε, οι νύχτες μου δεν περνάνε.
Γράφω πάνω σε αυτό το ημερολόγιο για τον κόσμο που δεν θα δω.
Και για σένα που δεν θα αγαπήσω.
Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση.
Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έλκεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει.
Εδώ μέσα καταρρέω. Είσαι ακόμα εκεί;

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

χμμ..πως ξεκινάμε τώρα?α ναι θυμήθηκα...ναι ναι έχω να γράψω καιρό...πολύ καιρό..πάααρα πολύ καιρό...και πως πέρασε έτσι...χμμ αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι γενικά...ξέρω και δεν ξέρω τι θέλω...με έχει πιάσει έτσι ένα συναίσθημα που το ένιωθα παλιά...πολύ παλιά...οπότε λογικά καλό δεν είναι αυτό?..θα δείξει...ε και κυρίως ακούω downιάρικα τραγούδια που τα άκουγα παλιά...οπότε και αυτό κάτι σημαίνει...με προβληματίζει αρκετά θα έλεγα...πολύ περισυλλογή και φαγωμάρα και βαρεμάρα έχει πέσει...και δεν ξέρω που θα καταλήξουμε...όμως νομίζω ότι ξαναγίνομαι εγώ και γουστάρω...και θα τα καταφέρω στο τέλος...και αν δεν συναντηθούν πραγματικά ποτέ οι δρόμοι μας τουλάχιστον θα πω ότι προσπάθησα...και προσπάθησα πολύ για σένα...και σ'αγαπάω...αλήθεια..και θα μου λείψεις όπως μου λείπεις και τώρα..ίσως δεν ήταν και ακριβώς αυτό που ήθελα...και να στο πω δεν θα το καταλάβεις...και πάντα εγώ θα φταίω όταν θα ρθει το τέλος για μας...ότι και να μου λες τώρα στο τέλος εγώ θα σε πληγώσω...πάντα το μόνο που είχες σίγουρο...δεν θα μάθεις ποτέ πολλά πράγματα...και θα θελα τόσο πολύ να στα πω απ'την αρχή αλλά δεν έκατσε..δεν μου βγήκε να σου δώσω να καταλάβεις ποια είμαι...άλλωστε δεν ήμουν και τόσο του επιπέδου σου...η μέρα με τη νύχτα...πως καταλήγω κάθε φορά να σου μιλάω από δω...τα νιώθεις κάποια πράγματα...εσύ ένιωσες πολύ λίγα από μένα...πολύ λίγο κατάλαβες τι είμαι..πάντα με έβλεπες σαν κάτι πιο απλό όσο περίπλοκη και αν είμαι...όλο σχήματα οξύμωρα η σχέση μας...εσύ ωριμότητα εγώ μαλακία...μακάρι να σε έφτανα...μακάρι να γινόμουν αυτό που ήθλες μακάρι να γινόσουν και συ αυτό που ήθελα εγώ...δεν είσαι ο πρώτος μου έρωτας όπως και γω για σένα...μετά λες συμβιβαζόμαστε...μου την έδινε στην αρχή ξεχναγα γιατί επέλεξα να είμαι μαζί σου...και όμως είναι περίεργο καμιά φορά δένεσαι τόσο εξαρτάσαι απ'τον άλλο...στην αρχή μου την έδινε που ήμουν η επόμενη στη ζωή σου...τώρα μου λες ότι έχεις δεθεί πολύ μαζί μου...τωρα που εγώ...όχι ας μη το πω καλύτερα...άστο κράτα μόνο ότι προσπάθησα πολύ..δεν θέλω να σε χάσω...αλλά αυτό είναι κάτι που ξέρω ότι όσο και να το ευχηθώ δεν πρόκειται να πιάσει..ή μαζί σου ή μακριά σου ενδιάμεσο δεν έχει..θα μου λείψει πολύ η αγκαλιά σου να το ξέρεις...γιαυτό δεν το τολμάω...όχι για να μην μείνω μόνη μου...γιαυτή την αγκαλιά...και τα πάντα από σένα θα μου λείψουν...όσο περίεργο και αν σου φαίνεται...

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

γιατί γράφω..

το προηγούμενο ποστ ήταν τίγκα στα νεύρα λογικό αφού φλιπάρω τελευταία με διάφορα...φταίει και το μέσα..θα μπόρουσα να γράφω με καλύτερες λέξεις το ξέρω...αλλά δεν πορώνομαι όχι γιατί το παίζω μαγκάκι όχι γιατί είμαι χιπ χοπ απλά γιατί έτσι μου βγαίνει όταν μιλάω για μένα...οι καλύτερες λέξεις μου θυμίζουν θέατρο και εκθέσεις και δεν τα γουστάρω κάτι τέτοια...τέσπα σήμερα έκατσα να σας πω πως ξεκίνησα να γράφω...εδώ μέσα θα βγαίνουν σιγά σιγά κομμάτια της ιστορίας μου της πραγματικότητας μου..έτσι γιατί κάποια μέρα θα θέλω να γυρίσω και να γελάω ακόμα και με τα δυσάρεστα όπως κάνω ήδη με παλιότερα ποστ...ντάξει όχι παντα...χαχ...ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν..ξεκίινησα με άλλο μπλογκ όχι με αυτό εδώ...υπάρχει ακόμα φυσικά...δεν είναι όπως αυτό...επέλεξα να γράφω με έναν λίγο διαφορετικό τρόπο..με ρίμες...ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια όταν ήμουν 16 και γράφαμε χαζομάρες στο σχολείο με τις κολλητές μου για πλάκα...ξέρεις αστείες μαλακίες...εκεί κάπου είναι που αποφασίζω για πλάκα να ανοίξω ένα μπλογκ για να δημοσιέυω τις μούφες για να εισπράττω κράξιμο και να γελάω ακόμα περισσότερο μετά...χαζομάρες στον κόσμο μου ήμουν άλλωστε...κάπου εκεί λοιπόν τρώω μια χλαπάτσα και καθώς άκουγα συνέχεια χιπ χοπ αρχίζω να γράφω ρίμες...έτσι για να πω πως νιώθω...χωρίς να περιμένω πλέον να τα διαβάσει κάποιος...σχεδόν στο καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς αρχίζω να γυρνάω σε άλλα μπλογκς και να ψάχνω να βρω τους άλλους..και τους βρίσκω...πορώνομαι ταξιδεύω με τις ιστορίες τους..πλέον μου αρκούν τα δικά τους ταξίδια...αυτοί λοιπόν είναι πιο μεγάλοι από μένα έχουν περάσει τις ίδιες ή σχεδόν τις ίδιες φασεις και γράφουν επειδή το έχουν ανάγκη..γράφουν γιατί έιναι αυτό που γράφουν όχι αυτό που δείχνουν στους άλλους...και κάπως έτσι είμαι και γω...το καταλαβαίνω τότε αυτό...πλέον κάνουν πολύ λίγα ποστ και σπάνια και γίνονται τα είδωλα μου τα πρότυπα μου..βλέπεις απλοί και καθημερινοί άνθρωποι με τα καλά και τις αδυναμίες τους...τους νιώθω δικούς μου νιώθω ότι είμαι παιδί τους ότι μόνο αυτοί με καταλαβαίνουν...μου λένε χαμογέλα...γιατί αυτό έιναι που αξίζει...βρες τον τρόπο να χαμογελάσεις να ζήσεις...και τον βρίσκω...συνεχίζω να γράφω ρίμες αλλά όχι για αυτούς όχι για κάποιον για μένα...δεν με ενδιαφέρει πια αν οι ρίμες μου αρέσουν...άλλωστε σχεδόν ποτέ δεν με ενδιέφερε...και κάποιος εκείνη τη σάπια εποχή με διαβάζει..με νιώθει..ακόμα και σήμερα νομίζω...και μου δίνει δύναμη ελπίδα κουράγιο και μαθαίνω πια να αντέχω...και προχωράω...και λίγο καιρό μετά γνωρίζω και άλλους..και μαθαίνουμε να επικοινωνούμε αλλιώς όχι όπως με αυτούς που γνωρίζεις απέξω...και γίνονται και αυτοί αδέρφια μου...ακόμα και σήμερα πιο πολύ με νιώθουν από όλους τους άλλους...και έξω να βγούμε μαζί μιλάμε με τα μάτια...με μια φράση που θα πετάξουμε και οι άλλοι οι απέξω δεν θα την νιώσουν...όπως πχ ένα απλό"εσύ τι θέλεις?".."εγώ να τελειώνω θέλω"...με ξέρουν πιο καλά και αυτό οι απέξω μου το χρεώνουν..μου λένε εμείς δεν θα σε μάθουμε ποτέ και γιατί αυτοί να σε ξέρουν πιο καλά?..δεν μπορώ να δώσω απάντηση μα σε αυτούς εδώ μέσα ανοίχτηκα...κάποιος έιχε πει ότι εδώ μέσα αδειάζουμε..και ισχύει...γράφεις και νιώθεις να σου φεύγει τεράστιο βάρος...γύρω στον ενάμιση χρόνο πριν αποφάσισα πως ίσως έπρεπε να αρχίσω να γράφω και αλλιώς πιο πολύ γιατί δεν ήθελα να γράφω τις ρίμες σαν ημερολόγιο...και έτσι είπα να γράφω εδώ για ότι μου ρχεται στο άκυρο...οι ρίμες μου παρέμειναν εκεί σταθερή αξία για μένα..αν και πλέον κάνω πολύ σπάνια ποστ σε κείνο το μπλογκ..μάλλον πάλιωσα και γω σαν τους άλλους...και κείνοι έιχαν φτιάξει τις "οικογένειες" τους εδώ μέσα από πολύ πιο παλιά..εποχές 2000...θρύλοι σου λέω...όταν ήταν εκείνοι στην ηλικία μου...και γω ήμουν το πιτσιρίκι η μικρή...αλλά είχε πλάκα...και ακόμα έχει...θέλω να συνεχίσω και όταν φύγει και αυτή η μόδα...γιατί εδώ μέσα γνώρισα αληθινά άτομα όχι εικονικά...και όπου και να μαι όπως και να μαι θα είναι δίπλα μου...όταν όλοι θα έχουν χαθεί...και για ποιον γράφω λοιπόν?για μένα για κείνους για τους άλλους?δεν ξέρω...θα δείξει...πάντως σίγουρα για να θυμάμαι...για να κρατάω τις στιγμές...λένε μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις...όμως χίλιες λέξεις φτιάχνουν μια εικόνα...μια εικόνα του εαυτού σου που ίσως να μη βγει ποτέ προς τα έξω...



και μη μου δείξεις ποτέ δρόμο να μάθω
δεν είμαι αυτό που φαίνομαι,αλλά είμαι αυτό που γράφω...

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

neuraaaaaa

neura neura neura...p exw kleistei mesa e3aitias sou!p exw th gamhmenh wtitida th gamhmenh rh3h tumpanou th gamhmenh iwsh k th gamhmenh antiviwsh!VARETHIKA!katalavete to oloi sas!dn borw allo!gt n mhn boroun ola n ginoun opws palia?gt n phgainoun ola toso skata?gt n mhn uparxei enas an8rwpos n m ftia3ei th dia8esh?gt????????????

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Για όσα χάνουμε-sadahzinia

Χάνουμε τα πάντα και φταίμε όλοι μαζί
που σε λίγο καιρό θα ζητιανεύουμε ζωή
θα κλέβουμε χαρές ή θα γιορτάζουμε τη θλίψη
θα ζηλεύουμε ευτυχία κι όλα όσα έχουμε κρύψει
θα πνίγουμε έτσι εύκολα το δάκρυ
θα βιαζόμαστε να πούμε πως τη βρήκαμε την άκρη
θα ντυνόμαστε ακριβά θα 'χουμε ψηλό καθρέφτη
θα τα βλέπουμε αλλιώς θα τον έχουμε για ψεύτη
της ζωής μας ο σκοπός θα είναι ένα τιμόνι
θα φοβίζει η μοναξιά και θα σκοτώνει
θα σπουδάζουμε για 'κείνους θα πονάμε όμως για μας
θα φωνάζουμε ο φόβος να φανεί σαν τσαμπουκάς
θα γλύφουμε όσα φτύνουμε δε θα υπάρχει λάθος
αυτά που σιχαινόμαστε θα γίνουμε με πάθος
θα δουλεύουμε περιμένοντας μια αργία
για να 'χει η μιζέρια μας και μια δικαιολογία

Χάνουμε, τι κάνουμε
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε

Νέοι άνθρωποι που λες αγκαλιά με νέο αιώνα
και μη σε δω να κλαις τήρησε τον κανόνα
η εξέλιξη σε θέλει απ' τα πιο σκληρά παιδιά της
η καινούργια σου μητέρα έχει αίμα στην ποδιά της
θα σε πάρει αγκαλιά με τα χέρια λερωμένα
θα γελάει ενώ τρομάζεις με τα δόντια σου σφιγμένα
μα κάποιοι σκέφτονται για σένα
φτιάχνουν το αύριο ενώ μισούν τα περασμένα
ό,τι δε βρεις εσύ και τα παιδιά σου
θα 'χει πνιγεί απ' αυτά που 'χεις μπροστά σου
ό,τι δε νιώσεις μη βιαστείς πουθενά να το χρεώσεις
κοίτα στην πάρτη σου εξηγήσεις πια να δώσεις
φταις κι εσύ φταίω κι εγώ για ό,τι χάνουμε
και μη φοβάσαι κι οι δυο τρομάζουμε
άλλοι το βουλώνουμε και άλλοι το φωνάζουμε
άλλοι πονάμε κι άλλοι γιορτάζουμε

δεν έχω να πω κάτι άλλο...