Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

stavento-Πως θα συνεχίσω

''Αντε να δω πως θα ηρεμησω...''

Κοιτα που η μερα μου παλι ξεκινησε
και στον καφε απεναντι μου δεν σε βλεπω.
Ως και το μπρικι μου, σε αποθυμισε
για μενα μη ρωτας - εγω απλα αντεχω.

Βαζω τα ρουχα μου και τα παπουτσια μου
φοραω τη μασκα για να βγω στο καρναβαλι.
Ο ονειροκριτης, μου 'πε διστακτικα
πως και αυτη η μερα θα'ναι χαλι.

Μα δε γαμιεται - τωρα συνηθισα
εγινα ενα μ' ολα τ' αψυχα του κοσμου.
Σιγα τα λαχανα, μαλακα μου,
κατι θα βρω μες τη ρωγμη του χρονου.
Δεν ειμαι δα κι ο πρωτος που εχασα
ο,τι αγαπουσα για ενα Εγω και μονο.
Τι κι αν για λιγο ομορφα ενιωσα;
Ο τρισκαταρατος ακομα το πληρωνω....

Ακομα καιγομαι, ακομα σερνομαι
ακομα φτυνω τη χολη μου μες τη χουφτα.
Μη με ρωτας, σου λεω, αν ντρεπομαι
εχω τον εαυτο μου που φωναζει ''γιουχα''.
Καιω τα ρουχα σου και τα αντιγραφα
νομιζοντας πως ετσι θα σε αποφυγω.
Φτυνω τα κρινα σου, μα και τα νουφαρα
μονολογω "που θα παει θα ξεφυγω..."

Στο πρωτο απαγγειο μας νομιζα σ'αδειασα
απ'το κεφαλι, μα η καρδια μου αγγομαχαει.
Δευτερη σταση: ουτε που δακρυσα
το γαμημενο το κεφαλι μου ποναει.
Τριτη και τελειωσα -ειπα απο μεσα μου-
κοιτα τραγουδια ομως ακομα σου γραφω...

Αναρωτιεμαι, που πηγε η μπεσα μου;
Λες να την αφησα στον αδειανο μου ταφο;

Το πηρα αποφαση - δε συνεχιζεται
αυτη η κατασταση, καταντησε αηδια.
Δεν εισαι πλαι μου γιατι το διαλεξα
γιατι το να'μαστε μαζι δεν είχε ουσια...

Δεν ειχε νοημα ουτε και χρωματα
χαθηκαν ολα ξεθωριασαν απ'το ξυδι.
Τα ομορφα αρωματα, δυστυχως γιναν'
κι αυτα λεκες σε σαπιο σανιδι.
Το αγγιγμα σου, θυμαμαι δεν μ' αγγιζε
και η φωτια σου, γινηκε σταχτη.
Η αγαπη επαψε να υφαίνεται
για τα καλα στο μικρο μας τ'αδραχτι.

Το ονειρο μου, δεν το καταλαβες
το ονειρο σου, δεν εκατσα ν' ακουσω.
Αρα συμπερασμα: Εφτασε η στιγμη,
το τραγουδι καπου εδω να κλεισω...

Στον εαυτο μου, αυτα ψυθιρισα
αυτα μου ειπα - μπας κι ηρεμισω.
Λυπαμαι ακομα, που δεν σε νικησα,
μα που θα παει, καποτε θα σε νικησω...
Καποτε θα μπορω χωρις τη σκεψη σου
απλα κι εγω σαν ανθρωπος να ζησω.
Να μη με τυρανα το καθε βημα μου
θα βρω τον τροπο το μυστηριο να λυσω.

θα βρω τη δυναμη, μακρυα απο σενανε
καινουργια ονειρα να ξαναχτισω.
Δεν ειναι προσκληση, ουτε και καλεσμα
ουτε που θελω να σε συναντήσω.

Ποτε τα μεσα μου, απλα δε δεχτηκαν
τουτη την εποχη που ολα τα σηκωνει.
Αγαπες δανεικες......γεματες σκονη
δεν ειναι αυτα σου λεω για μενανε
και για κανενανε, απλα συμβιβαζομαστε ολοι
ψαχνουμε ματαια το ρολο μας
μα για το εργο τουτο δεν μειναν αλλοι ρολοι.

Αυτα μου ειπα και ξεκινησα
τη μερα, εντελλει, δεν μπορεσα να πεισω.
Ειναι και γκριζος ο καιρος
αντε να δω πως θα συνεχισω...

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Θέλω το ψέμα μου πίσω...

καταλαβαίνεις?μάλλον όχι...να σου εξηγήσω λοιπόν...θέλω πίσω το ψέμα μου...εκείνο το ψέμα που με κρατούσε στη ζωή...ίσως τελικά και να μου την αφαιρούσε...μα εγώ το θέλω πίσω...και δεν με νοιάζει τίποτα...το χρειάζομαι...το έχω ανάγκη...δεν μπορώ άλλο χωρίς το ψέμα μου...δεν σου ζητάω να μου φτιάξεις μια αλήθεια...δεν θα σου ζητούσα ποτέ κάτι τόσο μεγάλο...δεν σε βάζω στον κόπο...δεν με νοιάζει...δώσε μου πίσω το ψέμα μου και ας πέθανω...τώρα το βρήκα...το κατάλαβα...τους ανθρώπους τους κάνει ευτυχισμένους η αλήθεια...εμένα η αλήθεια με σκοτώνει όμως...θα μπορούσα να περιγράψω την εικόνα που έχω στο μυαλό μου...μα θα με πεις psycho...και παίζει να είμαι κιόλας...που λες δεν αντέχω την αλήθεια...δεν την αντέχω ρε...ενώ εκείνο το ψέμα μπορεί να με λυτρώσει και το ξέρεις...πάντα ζούσα με τα παραμύθια...με αθώα παραμυθάκια όσο ήμουν μικρή...μεγαλώνοντας ανακάλυψα άλλα πιο ισχυρά παραμύθια...και ψέμματα...τα θέλω πίσω λοιπόν...θέλω πίσω εκείνο το ψέμα που μου έδωσε ζωή...εκείνο το ψέμα που μου έδινε δύναμη...η πραγματικότητα δεν με αντέχει ούτε και γω αυτήν...θέλω πίσω και τις αυταπάτες μου...σε παρακαλώ...έστω για λίγες ώρες και ας πεθάνω μετά...άλλωστε δεν έχω στόχο τώρα πια...δεν είμαι χρήσιμη ούτε άχρηστη για κανέναν...όχι ότι ήμουν και ποτέ...θυμάσαι τι σου είχα πει τότε?τώρα τελείωσε...και αν δεν μου φέρεις το ψέμα μου πίσω δεν μπορώ να προχωρήσω...είδες τι loser είμαι?παρακάλαω για ένα ψέμα...ούτε ένα ψέμα δεν είμαι ικανή να συγκρατήσω...