Σε έναν τρελό Αεκτζή...

Ήρθε η ώρα λοιπόν...μέρες τώρα το σκέφτομαι...είναι που εσείς μου το θυμίζετε...όχι μη λέω μαλακίες...δεν ξέχασα...ποτέ...ποτέ δεν θα ξεχάσω...ούτε εσάς...ούτε πως ήμουν....εναν έναν σας συναντάω...όσους απέμειναν δηλαδή...γιατί δεν έχετε μείνει και πολλοί...πίκρα αυτό...ένας ένας έρχεστε...πρώτα ο zer μετά ο map,ο intro,ο sced,ο βόης,ο γκάλης,ο καπάτσος,η nat,εσύ...ειδικά εσύ...κάποιοι άλλαξαν ζωή και ξέχασαν...κάποιοι συνεχίζουν...κρίμα...δεν θυμάστε τι λέγαμε τότε...χαθήκαμε...ίσως και καλύτερα...πλάκα είχε τότε...ή μάλλον όχι...όπως το πάρει κανείς...εμείς ξέρουμε...μόνο εμείς...και εσύ θυμάσαι ακόμα...και ας χώθηκες ακόμα πιο βαθιά...ξέρεις εσύ...και γω ξέρω...καταλαβαίνω γιατί...κρίμα που δεν κατάφερες να βρεις αυτό που έψαχνες...κρίμα που ίσως δεν το βρεις ποτέ...μην γελιόμαστε ούτε γω το βρήκα...το παλεύω όμως...ξέρω ότι δεν θα αλλάξει τίποτα...οι άνθρωποι δεν αλλάζουν να το ξέρεις...δυστυχώς...κρίμα όμως γιατί το θέλαμε πολύ...θυμάσαι που λέγαμε οτι εμείς θα ξεφύγουμε...θα τα καταφέρουμε ρε βλάκα...και εσύ το ήθελες πάρα πολύ γαμώτο...για να σε βλέπει από πάνω και να είναι περήφανος για σένα...ευτυχισμένος...και γω το ίδιο ήθελα...θυμάσαι το Σωτηράκη που έλεγε ότι είναι οι άγγελοι μας...πάει άλλαξε και αυτός...ήταν άδικο που μας άφησαν...ειδικά εσένα...τον είχες πολύ ανάγκη...και γω τον είχα ανάγκη αλλά εσύ πιο πολύ...τότε σου είχα πει ότι ήθελα να σκοτώσω...και συ ήθελες...μα δεν ήξερες ποιον...εγώ ήξερα...αλλά δεν ήθελα και άλλους μπελάδες...αρκετούς είχα ήδη...λίγο ακόμα και θα έμπαινα στο κλουβί που μπήκαν οι άλλοι...και μετά άλλαξαν λίγο τα πράγματα...εσύ θα έφευγες με την ελπίδα να βρεις αυτό που σου πήραν...αυτό που αξίζει σε όλους...την αγάπη...και γω σταμάτησα με την ελπίδα μια μέρα να καταφέρω να αποδείξω στον ίδιο μου τον εαυτό ότι δεν είμαι αυτό που μισώ,ότι δεν τους μοιάζω,ότι δεν θα γίνω ποτέ σαν αυτούς,ότι αντέχω χωρίς να χάνομαι σε παραισθήσεις,ότι είμαι δυνατή να γίνω κάτι που δεν πιστεύουν...ήθελα/θέλω να τους τσακίσω...όλους...όπως με τσάκιζαν τόσα χρόνια...εσύ τα ξέρεις όλα...με ξέρεις καλύτερα από όλους...δεν στο κρύβω δεν έχουν αλλάξει και πολλά...απλά δεν με νοιάζει πια...αλήθεια...δεν με νοιάζει...και σένα δεν σε νοιάζει...μου το πες...τα φιλαράκια μας είναι η οικογενειά μας άλλωστε...είδες καμιά φορά οι ξένοι μας νιώθουν περισσότερο απτους δικούς μας...γιατί εμάς δεν μας ήθελαν...απλά καταλάθος γεννηθήκαμε...και αυτό το λάθος τους θα το πληρώνουμε για πάντα...μόνιμη απορία εμείς σε τι φταίμε...θυμάσαι?...όταν πέθανε μου είπες ότι θύμωσες με το Θεό...λογικό...εγώ δεν πρόκειται να τον συγχωρήσω ποτέ...διαλέγει και αυτός στιγμές να τους παίρνει...εκεί που τους χρειάζεσαι περισσότερο...περίπου τότε γνωριστήκαμε...εγώ ακόμα φοβόμουν εσύ ήσουν κομμάτια και η παρέα μας πιστά αντιγραφά μας,ο καθένας με την ιστορία του...και μπλεχτήκαμε...όμως πριν διαλυθούμε και πάρει ο καθένας τον δρόμο του είχαμε υποσχεθεί ότι δεν ξαναγύριζε κανείς πίσω...θυμάμαι ότι έκανα ακόμα μαλακίες και με έκραζες...μου έλεγες εγώ τελείωσα μαυτά ξεκόλλα και συ...και σε άκουσα τελικά τα κατάφερα...όμως τελικά εσύ ήσουν αυτός που ξαναγύρισε...και αυτή τη φορά ακόμα πιο βαθιά...τώρα παίζουν και λεφτά βλέπεις...είναι και η ομάδα...και τώρα πια δεν μπορείς να ξεφύγεις... σε ξέρουν...το όνειρο σου να γίνεις ένας απτους "Μεγάλους"...έχεις μπει μια χαρά στα κόλπα...κάποτε μου είχες πει ότι είσαι μόνος...δεν είσαι το ξέρεις...σου λεώ βάλε με και μένα μέσα δεν θέλω να είσαι μόνος σου...η αλήθεια είναι ότι πορώθηκα και λίγο...μου έχει λείψει βλέπεις η περιπέτεια το κυνηγητό η αδρεναλίνη...όπως παλιά που κάθε μέρα έλεγα τι θα γίνει πάλι σήμερα...που το βράδυ όποτε κοιμόμουν σπίτι έλεγα ευτυχώς τη γλίτωσαμε και σήμερα...μου είπες όχι...δεν είναι αυτά για μένα μου το λεγες από τότε...εγώ είμαι για άλλα...ίσως και να χεις δίκιο...πάντως να το ξέρεις φλώρεψα πολύ από τότε...στο είπα και γέλασες...έχεις τόση πλάκα όταν γελάς και όταν θυμώνεις...δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τίποτα από όσα περάσαμε μαζί...μου έχει λείψει εκείνη η εποχή όσο και αν ακούγεται περίεργο...που ακούγαμε το Σώτο και μετά κάναμε τη δικιά μας εκπομπή και καλά...θυμάμαι και την παρέα στο σταθμό...όλους...το hip hop το graff τους δρόμους...κρίμα που δεν μπορώ να τα ξαναζήσω...δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά...απλά δεν αντέχω μόνο να τα σκέφτομαι...απλά ήθελα να σου πω ότι θα ήθελα τόσο πολύ να σε βοηθήσω να ξεκολλήσεις από όλους αυτούς τους μλκες που έχεις μπλέξει...δεν θέλω να πάθεις τίποτα κακό...δεν θέλω να πεθάνεις σαν τους άλλους...είναι κρίμα ρε γαμώτο γιατι είσαι το καλύτερο παιδί που υπάρχει...

ps.εγώ θα αλλάξω ομάδα...εσύ θα αλλάξεις τρόπο ζωής?...