Το οχυρό μου

Στοίχημα feat. Ρυθμοδαμαστής (FF.C)

[Verse 1]
Είπα ν' αλλάξω οχυρό μα ξαναβρέθηκα κάπου στο Πέραμα
απωθημένα μιας ζωής είπα να κάνω κέρασμα
χρόνια φρουρώντας τις δικές μου Θερμοπύλες
κι οι μάχες που έχω χάσει σήμερα γίνονται ασπίδες
είδες, πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά
άνθρωποι που εμπιστεύεσαι να προκαλούν αυτή τη φθορά
εκ των έσω
συνοδοιπόροι που στράφηκαν σε αντίθετη φορά
έστω, ας είναι, αφήνω τα πράγματα όπως είναι κι όπως έχουνε
κουράστηκα να φτιάχνω είδωλα που στο χρόνο δεν αντέχουνε
πιστεύω ακόμα στο Θεό που μας διδάξανε
έστω κι αν αυτοί που το διδάσκουν δεν το πιστεύουνε
πιστεύω ακόμα σε αξίες που χάθηκαν
σε λόγια κι αλήθειες που θάφτηκαν
σε κομμάτια σαν κι αυτό που φτιάχτηκαν
για να υποστηρίξουν ό,τι έχει απομείνει
πιστεύω στην ανιδιοτελή αγάπη και στη δικαιοσύνη
αξίες που μάλλον αφορούνε πλέον λίγους
και σίγουρα απουσίαζαν στην επίθεση στους διδύμους πύργους
Στο οχυρό μου κλείνομαι και περιμένω την προδοσία
τον Εφιάλτη να οδηγήσω στην τελευταία του κατοικία

[Chorus]
Στέκομαι εδώ λοιπόν στων μουσικών Θερμοπυλών τα στενά
κάθε πρωί γεννιέμαι και σταυρώνομαι ξανά
δεν μ' ενδιαφέρει αν τους σκότωσαν και πόσους
ο Εφιάλτης πάντα δείχνει τους τριακόσιους


[Verse 2]
Μπορεί να στέκομαι λοιπόν εδώ ξανά στα ενδιάμεσα
τριγύρω μου να πέφτουν όλα τ' άλλα οχυρά
μπορεί ο εχθρός να μας έχει χορτάσει πυρά
αλλά λυπάμαι δεν φεύγω, εγώ δεν πάω πουθενά
μπορεί τ' αδέρφια μου πια να έχουν όνειρα στείρα
τον Τσε να τον κάνανε μπλούζα κι αναπτήρα
ο Σαρόν να έχει διαλύσει την Παλαιστίνη
αλλά γιατί να φύγω εγώ αφού μένουν εκείνοι
Μπορεί τα χέρια μας να είναι με βέλη γεμάτα
και το αίμα μας να έχει εξ ολοκλήρου στερέψει
μπορεί ο Θεός να χάθηκε στους ουρανούς για πάντα
αλλά σώπα και πολέμα ... γιατί έχεις διαλέξει
μπορεί η δικαιοσύνη να 'πεσε κι η ελπίδα
κι ό,τι πίστευα να μοιάζει στη σωρό του Λεωνίδα
αλλά εδώ μέσα στο οχυρό μου επιμένω
βάλλομαι θάβομαι αλλά για ό,τι πιστεύω πεθαίνω
πήγαινε πες λοιπόν σε αυτόν που σου είπε να εγκαταλείψω
ότι δεν έχω που να πάω σε κανέναν δεν θα λείψω
κι αν θελήσει κάτι να μου πει ξανά
θα 'μαι εδώ στις δικές μου Θερμοπύλες και Στενά...

Airplanes

Okay lets pretend like this never happened
like I never had dreams of being a rapper
like I didn’t write raps up in all of my classes
like I never used to run away into the blackness
now lets pretend like it was all good
like i didn’t live staring in a notebook
like I did the things that i probably knew i should
but I aint have neighbours thats why they call it hood...




and it seems like yesterday it was just a dream
but those days are gone and just memories...

Σε έναν τρελό Αεκτζή...

Ήρθε η ώρα λοιπόν...μέρες τώρα το σκέφτομαι...είναι που εσείς μου το θυμίζετε...όχι μη λέω μαλακίες...δεν ξέχασα...ποτέ...ποτέ δεν θα ξεχάσω...ούτε εσάς...ούτε πως ήμουν....εναν έναν σας συναντάω...όσους απέμειναν δηλαδή...γιατί δεν έχετε μείνει και πολλοί...πίκρα αυτό...ένας ένας έρχεστε...πρώτα ο zer μετά ο map,ο intro,ο sced,ο βόης,ο γκάλης,ο καπάτσος,η nat,εσύ...ειδικά εσύ...κάποιοι άλλαξαν ζωή και ξέχασαν...κάποιοι συνεχίζουν...κρίμα...δεν θυμάστε τι λέγαμε τότε...χαθήκαμε...ίσως και καλύτερα...πλάκα είχε τότε...ή μάλλον όχι...όπως το πάρει κανείς...εμείς ξέρουμε...μόνο εμείς...και εσύ θυμάσαι ακόμα...και ας χώθηκες ακόμα πιο βαθιά...ξέρεις εσύ...και γω ξέρω...καταλαβαίνω γιατί...κρίμα που δεν κατάφερες να βρεις αυτό που έψαχνες...κρίμα που ίσως δεν το βρεις ποτέ...μην γελιόμαστε ούτε γω το βρήκα...το παλεύω όμως...ξέρω ότι δεν θα αλλάξει τίποτα...οι άνθρωποι δεν αλλάζουν να το ξέρεις...δυστυχώς...κρίμα όμως γιατί το θέλαμε πολύ...θυμάσαι που λέγαμε οτι εμείς θα ξεφύγουμε...θα τα καταφέρουμε ρε βλάκα...και εσύ το ήθελες πάρα πολύ γαμώτο...για να σε βλέπει από πάνω και να είναι περήφανος για σένα...ευτυχισμένος...και γω το ίδιο ήθελα...θυμάσαι το Σωτηράκη που έλεγε ότι είναι οι άγγελοι μας...πάει άλλαξε και αυτός...ήταν άδικο που μας άφησαν...ειδικά εσένα...τον είχες πολύ ανάγκη...και γω τον είχα ανάγκη αλλά εσύ πιο πολύ...τότε σου είχα πει ότι ήθελα να σκοτώσω...και συ ήθελες...μα δεν ήξερες ποιον...εγώ ήξερα...αλλά δεν ήθελα και άλλους μπελάδες...αρκετούς είχα ήδη...λίγο ακόμα και θα έμπαινα στο κλουβί που μπήκαν οι άλλοι...και μετά άλλαξαν λίγο τα πράγματα...εσύ θα έφευγες με την ελπίδα να βρεις αυτό που σου πήραν...αυτό που αξίζει σε όλους...την αγάπη...και γω σταμάτησα με την ελπίδα μια μέρα να καταφέρω να αποδείξω στον ίδιο μου τον εαυτό ότι δεν είμαι αυτό που μισώ,ότι δεν τους μοιάζω,ότι δεν θα γίνω ποτέ σαν αυτούς,ότι αντέχω χωρίς να χάνομαι σε παραισθήσεις,ότι είμαι δυνατή να γίνω κάτι που δεν πιστεύουν...ήθελα/θέλω να τους τσακίσω...όλους...όπως με τσάκιζαν τόσα χρόνια...εσύ τα ξέρεις όλα...με ξέρεις καλύτερα από όλους...δεν στο κρύβω δεν έχουν αλλάξει και πολλά...απλά δεν με νοιάζει πια...αλήθεια...δεν με νοιάζει...και σένα δεν σε νοιάζει...μου το πες...τα φιλαράκια μας είναι η οικογενειά μας άλλωστε...είδες καμιά φορά οι ξένοι μας νιώθουν περισσότερο απτους δικούς μας...γιατί εμάς δεν μας ήθελαν...απλά καταλάθος γεννηθήκαμε...και αυτό το λάθος τους θα το πληρώνουμε για πάντα...μόνιμη απορία εμείς σε τι φταίμε...θυμάσαι?...όταν πέθανε μου είπες ότι θύμωσες με το Θεό...λογικό...εγώ δεν πρόκειται να τον συγχωρήσω ποτέ...διαλέγει και αυτός στιγμές να τους παίρνει...εκεί που τους χρειάζεσαι περισσότερο...περίπου τότε γνωριστήκαμε...εγώ ακόμα φοβόμουν εσύ ήσουν κομμάτια και η παρέα μας πιστά αντιγραφά μας,ο καθένας με την ιστορία του...και μπλεχτήκαμε...όμως πριν διαλυθούμε και πάρει ο καθένας τον δρόμο του είχαμε υποσχεθεί ότι δεν ξαναγύριζε κανείς πίσω...θυμάμαι ότι έκανα ακόμα μαλακίες και με έκραζες...μου έλεγες εγώ τελείωσα μαυτά ξεκόλλα και συ...και σε άκουσα τελικά τα κατάφερα...όμως τελικά εσύ ήσουν αυτός που ξαναγύρισε...και αυτή τη φορά ακόμα πιο βαθιά...τώρα παίζουν και λεφτά βλέπεις...είναι και η ομάδα...και τώρα πια δεν μπορείς να ξεφύγεις... σε ξέρουν...το όνειρο σου να γίνεις ένας απτους "Μεγάλους"...έχεις μπει μια χαρά στα κόλπα...κάποτε μου είχες πει ότι είσαι μόνος...δεν είσαι το ξέρεις...σου λεώ βάλε με και μένα μέσα δεν θέλω να είσαι μόνος σου...η αλήθεια είναι ότι πορώθηκα και λίγο...μου έχει λείψει βλέπεις η περιπέτεια το κυνηγητό η αδρεναλίνη...όπως παλιά που κάθε μέρα έλεγα τι θα γίνει πάλι σήμερα...που το βράδυ όποτε κοιμόμουν σπίτι έλεγα ευτυχώς τη γλίτωσαμε και σήμερα...μου είπες όχι...δεν είναι αυτά για μένα μου το λεγες από τότε...εγώ είμαι για άλλα...ίσως και να χεις δίκιο...πάντως να το ξέρεις φλώρεψα πολύ από τότε...στο είπα και γέλασες...έχεις τόση πλάκα όταν γελάς και όταν θυμώνεις...δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τίποτα από όσα περάσαμε μαζί...μου έχει λείψει εκείνη η εποχή όσο και αν ακούγεται περίεργο...που ακούγαμε το Σώτο και μετά κάναμε τη δικιά μας εκπομπή και καλά...θυμάμαι και την παρέα στο σταθμό...όλους...το hip hop το graff τους δρόμους...κρίμα που δεν μπορώ να τα ξαναζήσω...δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά...απλά δεν αντέχω μόνο να τα σκέφτομαι...απλά ήθελα να σου πω ότι θα ήθελα τόσο πολύ να σε βοηθήσω να ξεκολλήσεις από όλους αυτούς τους μλκες που έχεις μπλέξει...δεν θέλω να πάθεις τίποτα κακό...δεν θέλω να πεθάνεις σαν τους άλλους...είναι κρίμα ρε γαμώτο γιατι είσαι το καλύτερο παιδί που υπάρχει...

ps.εγώ θα αλλάξω ομάδα...εσύ θα αλλάξεις τρόπο ζωής?...

Eλλάς Ελλήνων...

Ελλάς Ελλήνων-Στίχοιμα

Είμαι απ' τη χώρα των γραμμάτων των τεχνών και των καλλιτεχνών
αμέτρητων τηλεθεατών και καναλιών
από τη χώρα, των ασυνείδητων κληρικών
των χιλιάδων μοναστηριών κι εκκλησιών
τη χώρα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ
της γραφικής αριστεράς, των δημοκρατικών ηλεκτροσόκ
την χώρα των αντιπάλων οικογενειών
και κατ' επέκταση αντιπάλων ομάδων κι εταιριών
τη χώρα λογοτεχνών σαν τον Καζατζάκη
κι εκδοτών σαν τον Τεγόπουλο και τον Λαμπράκη
από τη χώρα που ξεχνάει ποιητές σαν τον Ελύτη
μα θυμάται να ταΐζει ανθρώπους σαν τον Σημίτη
τη χώρα που 'χουν πέραση βλάκες και φλώροι
στην Ελλάδα του φωτός βλέπουν όλοι Fame Story
τη χώρα της χρυσής εποχής, του 5ου αιώνα
όπου σκλάβοι δημοκρατικά χτίσαν τον Παρθενώνα
είμαι από μια χώρα που λέγεται Ελλάδα
τη μεγάλη της Ευρώπης ισχνή αγελάδα
είμαι απ' την χώρα των δημοσίων εγκληματιών
και των νεκρών μαθητών σε μια στροφή των Τεμπών

Είμαι απ' τη χώρα των δημοσίων υπαλλήλων
αγαπάτε αλλήλον τον εχθρόν και τον φίλον
εκεί που ζω δεν γουστάρουν και τόσο τους Αλβανούς
αλλά Αλβανοί φτιάξαν τα έργα για τους Ολυμπιακούς
εκεί που δουλεύουνε όλη την εβδομάδα
κι όσα βγάζουνε τα τρώει το δάνειο κι η φιλενάδα
εκεί που η παιδεία τελειώνει κάπου χαμηλά
ενώ τα στάνταρ στην αγορά εργασίας είναι υψηλά
εκεί που τα θέατρα μένουνε άδεια
και οι πίστες γεμάτες ποιοτικές πολύ πειστικές αυταπάτες
στη χώρα όπου απαγορεύει τα φρουτάκια
ενώ βγάζει το "Στοίχημα" για να παίζουν και παιδάκια
τη χώρα που οι πόλεις οι μικρές μένουν κενές χωρίς δουλειές
αφού οι ξένες επενδύσεις είναι ανύπαρκτες
κι άκου αυτό δεν θα το πουν στις ειδήσεις
η Ελλάδα δεν συμφέρει τους ξένους για επενδύσεις
στη χώρα των αρχαίων δοξασμένων προγόνων
τη χώρα των αμερικανικών κλώνων
από τη χώρα των τελευταίων Ολυμπιακών Αγώνων
πουστιά και μίζα εις τους αιώνες των αιώνων!


FFC-ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Όταν ήμουνα μικρός μου 'χαν πει ένα παραμύθι ότι αυτό που λέγεται φιλία υπάρχει και ζει σ' αυτόν τον πλανήτη .
Μου 'χαν πει και για κάτι σπουδαίο που το λέγανε ιδεολογία και να 'μαι πιστός σε ιδανικά όπως πατρίδα, οικογένεια , θρησκεία .
Μου 'χαν πει για μια γενιά εκεί γύρω στο '60 με '70 για μια επανάσταση κι αν χρειαζότανε η γενιά μου θα έκανε τα ίδια.
Μου 'χαν πει και για κάτι παράξενους με καπέλο και μπλε στολή, αυτοί θα με έσωζαν αν κάποιος κλέφτης στο σπίτι μου μέσα είχε μπει.
Μου 'χαν πει για μια χούντα και για μια αριστερά μου 'παν για κάποιες χαμένες πατρίδες και 400 χρόνια σκλαβιά .
Μου 'παν ότι ήμουν τυχερός γιατί τώρα έχουμε δημοκρατία, για κάτι που το 'λεγαν σοσιαλισμό και έμοιαζε μ' ελευθερία.
Μου 'παν τα πράγματα έχουν αλλάξει για τη δική μου τη γενιά κι αφού έχουμε ένα πιάτο να φάμε όλα είναι μια χαρά.
Μου 'παν να βάλω γρήγορα μυαλό και να συμβιβαστώ κι ότι κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αν το ψάξω θα το βρω!

Όταν ήμουνα μικρός μου 'χαν πει ένα παραμύθι ,
μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου 'χαν διδάξει μια ιστορία,
τώρα μου την λένε αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Τώρα όμως που μεγάλωσα το παραμύθι έχει αλλάξει, δε φοβάμαι πια τους εχθρούς μου γιατί οι φίλοι μ' έχουνε κάψει
κι εκείνο το σπουδαίο που το λέγανε ιδεολογία έχει καταντήσει γραφικό κι ανήκει πια στην ιστορία
κι όσο για την επανάσταση που θα έκανε η δική μου η γενιά, την κάνει μέσα από ακριβά αμάξια, ρούχα, μόδα και λεφτά,
κι αυτοί οι παράξενοι που λέγονται αστυνομικοί είναι οι περισσότεροι ίδιοι κλέφτες κι επικίνδυνα κομπλεξικοί.
Τώρα όλες οι πολιτικές παρατάξεις έχουνε γίνει ένα, η εξουσία είναι γλυκιά κι ελκυστική για τον καθένα ,
εμείς δε βιώσαμε τον πόλεμο ούτε τη δικτατορία, μήπως φταίει τελικά αυτό που ακόμα δε νιώθω ελευθερία
κι αμφισβητώ ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για μας έχουμε υλικά αγαθά άλλα μας λείπουνε άλλα πολλά,
μου λείπει κάτι αληθινό να μπορώ να πιστέψω άφοβα σ' αυτό, νιώθω πως έχω γεράσει πριν προλάβω μάθω να ζω!

Όταν ήμουνα μικρός μου 'χαν πει ένα παραμύθι ,
μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου 'χαν διδάξει μια ιστορία,
τώρα μου την λένε αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Δώσε μου φώτιση Θεέ μου υπάρχει εθνική συσκότιση χιλιάδες τα χτυπήματα σε κάθε μου ανόρθωση
ή ο κόσμος έχει αλλάξει ή δεν τον έμαθα ποτέ, πουτανιά, ψέμα και απάτη θεωρούνται κυριλέ.
Κάποτε πίστεψα σε κάτι σε μια ιδεολογία, πίστεψα στη μουσική μου σαν να ήτανε θρησκεία τώρα πια με το hip-hop κάνουν στριπτήζ μες στα πορνεία,
ζούσα χρόνια μέσα στο ψέμα, τώρα νιώθω αηδία,
ένα μάτσο εγωπαθείς και επιεικώς κωλόπαιδα, μια παράσταση κλισέ αρνητικά όλα τα πρότυπα,
άμα κάτι δεν μου κάνει απλώς φεύγω μακριά δεν ανήκω σε κανέναν δεν ανήκω πουθενά
ο κόσμος έχει μολυνθεί δεν τον νοιάζει πια η αλήθεια είναι λέξη ντεμοντέ, η ψευτιά του έγινε συνήθεια,
η παράδοση πεθαίνει, η Ελλάδα που να ζει, βάλανε στο φέρετρο της ευρωπαϊκή επιγραφή,
η Μασονία αλωνίζει μέσα στην ελληνική βουλή, σοσιαλισμός και χούντα τώρα 'γιναν ασορτί, ψεύτικες δημοσκοπήσεις και αλλοδαποί σ' απογραφή,
μα η κυβέρνηση θέλει ψήφους θέλει από κάπου να τους βρει,
σάπια λόγια και ιδέες κι η πουτανιά σαν αρετή και μετά τα 15 η παρθενιά είναι ντροπή,
τι πειράζει όμως αυτό τώρα είμαστε Ευρωπαίοι , ψάξε να βρεις τον ανδρισμό σου, σ' ένα αμάξι που να λέει,
βρες κι ένα καλό τσουλί για να συμπληρώσεις την εικόνα, γίνε λίγο κουνιστός στην Ευρώπη είναι μόδα,
ας χαρούμε χωρίς λόγο έχουμε 21ο αιώνα,
αν το ήξερε ο Σωκράτης τότε θα είχε αλλάξει χώρα...

Και αν κάνουνε τη σημερινή μέρα εθνική γιορτή εγώ θα πηδηχτώ απ'το παράθυρο!

I just don't give a fucking fuck!

EMINEM-still don't give a fuck

My brain's gone,
my soul's worn
and my spirit is torn

From the second I was born, my momma lost me
I'm a cross between Manson, Esham and Ozzy
I don't know why the fuck I'm here in the first place
My worst day on this earth was my first birthday
Retarded? What did that nurse say? Brain damage?
Fuck, I was born during the earthquake

For all the weed that I've smoked - yo this blunt's for you
To all the people I've offended - yeah fuck you too!
To all the friends I used to have - yo I miss my past
But the rest of you assholes can KISS MY ASS
For all the drugs that I've done - yo I'm still gon' do
To all the people I've offended - yeah fuck you too!
For everytime I reminisce - yo I miss my past
But I still don't give a fuck, y'all can KISS MY ASS

[ziggy]

A lot of people ask me...am I afraid of death...
Hell no I'm not afraid of death...
I would die right now if I could...
heh that sounds strange to you?...
heheh you could say it's just a phase that I'm passing through...
just fuck it I'm a slut...
you know that...
i don't know how to love...
the only thing i want is to go to Japan...
as far away as i can...
and never come back...
i don't know why...
cause i know you re gonna ask me...
i don't wanna go back to drugs,i swear...
i ll fight the demons in my head...
i hate writing like that...
i also hate the writing the listening the speaking and the GVR...
in this fucking exam that i won't pass...
but there's no way i can change that...
or the way i am...
so i just don't give a fuck...

Ich darf nicht sterben
ich muss im Leben stehen
ich soll allein leben lernen
aber so geht es auch nicht
ich brauche in meiner dunklen Welt ein Licht
du wirst sagen
dass ich nur ein Kind bin
und ich verstehe nicht
meines Lebens Sinn
sicherlich bin ich für jemanden wichtig
und natürlich hab ich
Träume und ein grosses Ziel
aber letztens hab ich vergessen
was das ist
deswegen werde ich es ändern
jetzt mein Wunsch ist wegzugehen...

Βαριέμαι!

Ααα fuck βαριέμαι που λέει και ο Μήδε!φίλε δεν την παλεύω λέμε βαριέμαι μέχρι θανάτου.αφού λέω έτσι για πλάκα να κόψω τις φλέβες μου να δω αν θα βαρεθεί να τρέξει το αίμα από μέσα τους!ότι να ναι!κάθε μέρα ίδια ή παρόμοια σκηνικά...γαμώτο δεν είναι όπως παλιά που γίνονταν συνέχεια διάφορα και κάθε μέρα ήταν διαφορετική και ξεχωριστή...τώρα δεν τις ξεχωρίζω τις μέρες ούτε και τις βδομάδες μη σου πω...όλα ίδια...και μου τη σπάει πολύ αυτό γιατί δεν έχω συνηθίσει έτσι...νιώθω σαν τους σούπερ ήρωες που παντρεύονται πάιρνουν σύνταξη και σταματούν τις αποστολές και τις περιπέτειες...και ακριβώς επειδή είναι βαρετή αυτή η κατάσταση ποτέ κανενας δεν μας δείχνει τι γίνεται όταν σταματάει ένας σούπερ ήρωας τη δράση για να κάνει οικογένεια πχ.και έτσι προχωράς στο επόμενο παραμύθι/ταινία/ανιμέ...ε τώρα τελευταία και γω αυτό κάνω...αφού δεν υπάρχει δράση και ενδιαφέρον στη ζωή μου το χω ρίξει στα ανιμέ...σαν να λέω το χω ρίξει στα ναρκωτικά είναι!χεχ ναι παρόμοια φάση είναι.εθισμός!ποιος μου το πε?κάτσε να δεις...α ναι εσύ!ναι που λες εκεί βρίσκω τη δράση και την ένταση που λείπει απτη ζωή μου...περίεργο ε?πάντα ότι μου έλειπε απτην πραγματική ζωή προσπαθούσα να το βρώ στο ψέμα στο παραμύθι...γι'αυτό σε έχω πρήξει με το shiki!xP γιατί είναι απίστευτο ανιμέ!είναι η πρώτη φορά που θέλω να νικήσει το καλό...συνήθως είμαι με τους κακούς...τέσπα έχει τρελή δράση και όλα ανατρέπονται συνεχώς...αν ήταν και 3D θα ήταν ακόμα καλύτερο!κρίμα που δεν γίνονται αυτά στην πραγματικότητα...κρίμα που δεν μπορώ πλέον να είμαι σίγουρη για τίποτα...κρίμα που έχω βαρεθεί την Αθήνα και τα πάντα σε αυτή...κρίμα που δεν μπορώ να φύγω τώρα για japan...κρίμα που δεν τα φτιάχνει η yuuki με τον zero και τα έχει μ'αυτόν τον ηλίθειο...κρίμα που δεν μπορώ να λύσω τα προβλήματα όλων των φίλων μου...μακάρι να είχα τη λύση και μακάρι να ησασταν όλοι χαρούμενοι αλλά συγγνώμη που σας το λέω βαρέθηκα να ασχολούμαι με σας και τις ζωές σας...έχω και δικά μου ζόρια,στα οποία δυστυχώς δεν μπορεί κανείς σας να με βοηθήσει...κρίμα που έχω βαρεθεί το ελληνικό hip hop γιατί δεν βγάζει κανένας τίποτα καλό...ενώ ανεβάζει ο bouri κάθε μέρα δεκάδες μούφες από wannabes...ήθελα να ξερα το κριτήριο με το οποίο κρίνει κατάλληλες τέτοιου είδους παπαριές και τις ανεβάζει στο νετ.τον πληρώνουν ή του παίρνουν πίπες?και οι βλάκες οι στίχοιμα δεν το ανεβάζουν το cd τους!ήθελα να ξερα τι σκατά περιμένουν και τι θα κερδίσουν με τις μλκιες που κάνουν!τέσπα γενικά έχω βαρεθεί να σκέφτομαι συνέχεια τα ίδια και τα ίδια...πρέπει να ξεκολλήσω κάποια στιγμή...και αλήθεια θα τα καταφέρω θα δεις!ίσως όταν φύγω...και στο υπόσχομαι ότι θα φύγω...το αν θα ξαναγυρίσω είναι άλλο θέμα...δεν το κόβω...αφού ήθελα να ρωτήσω την δασκάλα που μου κάνει γιαπωνέζικα γιατί έφυγε από την πιο γαμάτη χώρα του κόσμου για να ρθει εδώ να κάνει μάθημα με τα μισά λεφτά από όσα θα έπαιρνε εκεί και να δουλεύει τόσα χρόνια και να μην την μονιμοποιούν οι μλκες!θα χει τους λόγους τις μάλλον...πάντως για να λέμε την αλήθεια η Αθήνα δεν πιάνει μία μπροστά στο Τόκυο!χωριό είναι μπροστά του!μπορεί να μην έχει τα αρχαία και τα μνημεία και τα graffiti της Αθήνας όμως έχει τρελούς ουρανοξύστες και τρελό χάος και μπορείς να χαθείς μέσα στο πλήθος και να μην σε παρατηρήσει και να μη σε ψάξει κανείς...να εξαφανιστείς τελείως από τον κόσμο μέσα στον κόσμο...εκεί πλέον δεν μετράς ως άτομο...όλοι είναι μια μάζα...και εδώ το ίδιο είναι μην σε ξεγελάει που είμαστε λιγότερα εκατομμύρια από τους γιαπωνέζους...έτσι μας φέρονται και δω...απλά δεν το κτλβαίνουμε...ενώ εκεί είναι εμφανές...δεν υπάρχει η ψευτιά που υπάρχει εδώ...ή έστω έτσι θέλω να φαντάζομαι,να πιστεύω να ελπίζω...πάντως δεν είναι τυχαίο που αυτη η χώρα αποτελεί την πηγή έμπνευσης όλων των ανιμέ!και που ξέρεις καμιά μέρα μπορεί να ξεκινήσει στην tv κανένα ανιμέ σαν τα πόκεμον και στους τίτλους του τέλους να γράφει το ονομά μου με katakana....xPPPP τέσπα την κάνω!μάντεψε:Βαρέθηκα!xPP

OHNE DICH...

Rammstein-Ohne dich

Ich werde in die Tannen gehen,
Dahin, wo ich sie zu letzt gesehen

Doch der Abend wirft ein Tuch aufs Land,
Und auf die Wege hinterm Waldesrand

Und der Wald er steht so schwarz und leer,
Weh mir oh weh, und die Vögel singen nicht mehr...

Ohne dich kann ich nicht sein – Ohne dich,
Mit dir bin ich auch allein - Ohne dich.
Ohne dich zähle ich die Stunden – Ohne dich,
Mit dir stehen die Sekunden – Lohnen nicht.

Auf den Ästen in den Gräben,
Ist es nun still und ohne Leben

Und das Atmen fällt mir ach, so schwer,
Weh mir oh weh, und die Vögel singen nicht mehr...

Ohne dich kann ich nicht sein – Ohne dich,
Mit dir bin ich auch allein - Ohne dich.
Ohne dich zähle ich die Stunden – Ohne dich,
Mit dir stehen die Sekunden – Lohnen nicht, ohne dich.

Ohne dich...

ps παρακαλούνται οι στίχοιμα να βγάλουν άμεσα το καινούριο cd τους γιατί μας έχουν γκαστρώσει να περιμένουμε τόσους μήνες!thnx to mac lethal for his songs!και σας υπόσχομαι ότι από δω και πέρα θα γράφω σχεδόν πάντα στα γερμανικά!Seien sie bereit!

Nur zwei Dinge...

Nur zwei Dinge

Durch so viel Form geschritten,
durch Ich und Wir und Du,
doch alles blieb erlitten
durch die ewige Frage: wozu?

Das ist eine Kinderfrage.
Dir wurde erst spät bewußt,
es gibt nur eines: ertrage
- ob Sinn, ob Sucht, ob Sage -
dein fernbestimmtes: Du mußt.

Ob Rosen, ob Schnee, ob Meere,
was alles erblühte, verblich,
es gibt nur zwei Dinge: die Leere
und das gezeichnete Ich.

(Gottfried Benn)

heh...Das ist das erste Mal,das ich auf Deutsch schreibe!Das ist so komisch fur die Menschen,die mein Blog lesen,weil nur wenige verstehen koennen,was ich geschrieben habe oder was ich schreiben werde!heh!Um erlich zu sein,diese Situation ist mir sehr genehm!Ausserdem ist niemand in der Lage mir voellig zu verstehen...Selbst wenn ich auf Griechisch schreibe oder rede mit den anderen...Aber unsere Welt ist so...Und ich weiss nicht,was zu tun sollte sein um er zu aendern...Noch sie nicht meine Gefuehle fur sie verstehen kann...Na ja,das ist auch nicht so wichtig!Wer nicht blind ist,wird das oben stehende Gedicht beobachtet haben.Dieses Gedicht ist pessimistisch und melancholisch,wie unsere Lehrerin heute im Universitaet erklaert hat.Es ist auch zu sagen,dass der Dichter,der es geschrieben hatte,ist wie Kariwtakhs,der griechische verfluchter Dichter,weil er ein Nihilist und Pessimist ist.Er glaubte,dass es nur zwei Dinge in diesem Welt,in diesem Leben gibt.Die Leere und das gezeichnete Ich...Die Leere konnte sein,die Masse der Gesellschaft,in die jedes Individuum lebt und untedrueckt ist...Jeder Einzelner entwickelt innerhalb sein "Ich" ,das aus den Erfahrungen,die das Individuum verletzt haben,gezeichnet ist...Aber dieses "Ich" ist im Chaos unseren Welts verloren und so kommt die Einsamkeit des Einzelners...Dann kommt die Kinderfrage,wie der Dichter diese Frage charakterisiert,warum muss man alle diesen traurigen Erfahrungen ertragen und warum ist es so notwendig durch so viel Form auszuschreiten...Im allgemeinen gibt es Sinn ins Leben oder nicht?Und wer ist ueber uns?Gibt es ein Gott,der fur unseren Leben entscheidet?Niemand kann eine sichere Antwort geben...Deshalb betoennt der Dichter,dass diese Fragen ewig sind...Und natuerlich hat er Recht...Das ist der Grund,dass dieses Gedicht mir gefaellt...Ausserdem fuehle ich mich genau wie der Dichter,als er seines Gedicht schreibte...Allein und mit dem Gefuehl,dass mein Leben keinen Sinn fur niemanden hat...Es kann so sein,es kann auch nicht...Ich bin nicht sicher...Aber jetzt muss ich unbedingt Schluss machen,weil mein Kopf schmerzt und morgen habe ich fruh aufzuwachen...Scheiss...Tschuess...:/

Hey dudes!
χμμ...πάει καιρός ε?που έχω να γράψω εννοώ...γενικά πάει καιρός που έχω να κάνω διάφορα...πχ να δω κάποια άτομα που μου έχουν λείψει πάρα πολυ...ντάξει μωρέ δεν μπορείς να πεις και ότι κάθομαι...για την ακρίβεια τρέχω συνέχεια!ναι ναι καλά το μάντεψες!άρχισα τη σχολή και ως γνήσιο φυτό πήγα σε υψηλό επίπεδο...και είμαι απ'τους προνομιούχους που τους προστέθηκε ένα γαμάτο 8ωρο ειδικών μαθημάτων!που σημαίνει ακόμα περισσότερο τρέξιμο από το ήδη υπάρχον με δύο επιπλέον γλώσσες!yep yep yep!ξεκίνησα γιαπωνεζικάαααααα!και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που μαθαίνω αυτή την τόσο ιδιαίτερη και ξεχωριστή γλώσσα!και δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαίνεται!αρκεί να διαβάζεις,να γουστάρεις και να τα μάθεις σωστά απ'την αρχή!όπως άλλωστε και με όλες τις γλώσσες!και επίσης γουστάρω τρελά που ξέρω πλέον 3 αλφάβητα!έμαθα να γράφω hiragana!τα βιβλία των γιαπωνέζικων είναι της α' δημοτικού!γαμάτο?έχουν και εικονίτσες με σχεδιάκια και όλα τα σχετικά!και ειναι σούπερρρρρ!έμαθα και τους αριθμούς!επίσης είμαι η πιο μικρή στο τμήμα ενηλίκων που πηγαίνω και στο proficiency και στα γιαπωνέζικα!xPP είναι περίεργη φάση καθώς μόνο κάποιος τόσο καμμένος όσο εγώ κάνει τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα από το πρώτο εξάμηνο του πρώτου έτους σπουδών!xPP ναι ξέρω δεν πάω καλά...αντί να κάνω κάτι για να αλλάξει η κατάσταση κάνω τα πάντα για να ξεχνάω και να μην σκέφτομαι...και το καταφέρνω πολύ καλά νομίζω...το πρόβλημα είναι κάτι στιγμές μέσα στην τρέλα της ημέρας που σταματάω για λίγα λεπτά και τη σκέφτομαι...έρχεται η εικόνα της στο μυαλό μου και λέω ότι υπάρχει νόημα στη ζωή μου αφού την έχω...όμως μετά συνειδητοποιώ ότι στην ουσία δεν είναι δικιά μου και ότι δεν ξέρει τίποτα...και τότε σκάει το ροζ συννεφάκι μου...και επιστρέφω και πάλι στην πραγματικότητα...τρέχω να μπω στο bus και η ζωή μου απλά συνεχίζεται...

ps γράφω πολύ περίεργα πράγματα με ρίμες τελευταία...
γιαυτό δεν τα δημοσιεύω...
δεν φταίτε και σεις να ζείτε την τρέλα μες το κεφάλι μου...
στο άλλο blog αναφέρομαι...
πάντως soon έρχεται μια ιστορία ενός ανθρώπου που όλοι είπαν ότι έζησε ευτυχισμένος...
και η αλήθεια είναι πως έκανε παιδιά εγγόνια κλπ...
έζησε με τη γυναίκα του ως το τέλος προσπάθησε κουράστηκε για να δημιουργήσει...
και όμως αν κοιτάξεις κάτω απ'την επιφάνεια των γεγονότων θα δεις ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται...
αδικίες και σιωπή για πολλά χρόνια...
δύσκολη εποχή τότε...
αδιάφορη εποχή η σημερινή...
κάθεται κανείς να ψάξει?...
όχι...
μα και να ψάξει ποιος μιλάει?...
και ποιος λέει την αλήθεια?...
και ποιον να ρωτήσεις όταν όλα έχουν διαλυθεί?...
και γιατί να τους πιστέψεις?...
ο καθένας έχει την δική του αλήθεια...
κάπου εκεί μέσα κρύβεται και η πραγματικότητα του τότε...

stavento-Πως θα συνεχίσω

''Αντε να δω πως θα ηρεμησω...''

Κοιτα που η μερα μου παλι ξεκινησε
και στον καφε απεναντι μου δεν σε βλεπω.
Ως και το μπρικι μου, σε αποθυμισε
για μενα μη ρωτας - εγω απλα αντεχω.

Βαζω τα ρουχα μου και τα παπουτσια μου
φοραω τη μασκα για να βγω στο καρναβαλι.
Ο ονειροκριτης, μου 'πε διστακτικα
πως και αυτη η μερα θα'ναι χαλι.

Μα δε γαμιεται - τωρα συνηθισα
εγινα ενα μ' ολα τ' αψυχα του κοσμου.
Σιγα τα λαχανα, μαλακα μου,
κατι θα βρω μες τη ρωγμη του χρονου.
Δεν ειμαι δα κι ο πρωτος που εχασα
ο,τι αγαπουσα για ενα Εγω και μονο.
Τι κι αν για λιγο ομορφα ενιωσα;
Ο τρισκαταρατος ακομα το πληρωνω....

Ακομα καιγομαι, ακομα σερνομαι
ακομα φτυνω τη χολη μου μες τη χουφτα.
Μη με ρωτας, σου λεω, αν ντρεπομαι
εχω τον εαυτο μου που φωναζει ''γιουχα''.
Καιω τα ρουχα σου και τα αντιγραφα
νομιζοντας πως ετσι θα σε αποφυγω.
Φτυνω τα κρινα σου, μα και τα νουφαρα
μονολογω "που θα παει θα ξεφυγω..."

Στο πρωτο απαγγειο μας νομιζα σ'αδειασα
απ'το κεφαλι, μα η καρδια μου αγγομαχαει.
Δευτερη σταση: ουτε που δακρυσα
το γαμημενο το κεφαλι μου ποναει.
Τριτη και τελειωσα -ειπα απο μεσα μου-
κοιτα τραγουδια ομως ακομα σου γραφω...

Αναρωτιεμαι, που πηγε η μπεσα μου;
Λες να την αφησα στον αδειανο μου ταφο;

Το πηρα αποφαση - δε συνεχιζεται
αυτη η κατασταση, καταντησε αηδια.
Δεν εισαι πλαι μου γιατι το διαλεξα
γιατι το να'μαστε μαζι δεν είχε ουσια...

Δεν ειχε νοημα ουτε και χρωματα
χαθηκαν ολα ξεθωριασαν απ'το ξυδι.
Τα ομορφα αρωματα, δυστυχως γιναν'
κι αυτα λεκες σε σαπιο σανιδι.
Το αγγιγμα σου, θυμαμαι δεν μ' αγγιζε
και η φωτια σου, γινηκε σταχτη.
Η αγαπη επαψε να υφαίνεται
για τα καλα στο μικρο μας τ'αδραχτι.

Το ονειρο μου, δεν το καταλαβες
το ονειρο σου, δεν εκατσα ν' ακουσω.
Αρα συμπερασμα: Εφτασε η στιγμη,
το τραγουδι καπου εδω να κλεισω...

Στον εαυτο μου, αυτα ψυθιρισα
αυτα μου ειπα - μπας κι ηρεμισω.
Λυπαμαι ακομα, που δεν σε νικησα,
μα που θα παει, καποτε θα σε νικησω...
Καποτε θα μπορω χωρις τη σκεψη σου
απλα κι εγω σαν ανθρωπος να ζησω.
Να μη με τυρανα το καθε βημα μου
θα βρω τον τροπο το μυστηριο να λυσω.

θα βρω τη δυναμη, μακρυα απο σενανε
καινουργια ονειρα να ξαναχτισω.
Δεν ειναι προσκληση, ουτε και καλεσμα
ουτε που θελω να σε συναντήσω.

Ποτε τα μεσα μου, απλα δε δεχτηκαν
τουτη την εποχη που ολα τα σηκωνει.
Αγαπες δανεικες......γεματες σκονη
δεν ειναι αυτα σου λεω για μενανε
και για κανενανε, απλα συμβιβαζομαστε ολοι
ψαχνουμε ματαια το ρολο μας
μα για το εργο τουτο δεν μειναν αλλοι ρολοι.

Αυτα μου ειπα και ξεκινησα
τη μερα, εντελλει, δεν μπορεσα να πεισω.
Ειναι και γκριζος ο καιρος
αντε να δω πως θα συνεχισω...

Θέλω το ψέμα μου πίσω...

καταλαβαίνεις?μάλλον όχι...να σου εξηγήσω λοιπόν...θέλω πίσω το ψέμα μου...εκείνο το ψέμα που με κρατούσε στη ζωή...ίσως τελικά και να μου την αφαιρούσε...μα εγώ το θέλω πίσω...και δεν με νοιάζει τίποτα...το χρειάζομαι...το έχω ανάγκη...δεν μπορώ άλλο χωρίς το ψέμα μου...δεν σου ζητάω να μου φτιάξεις μια αλήθεια...δεν θα σου ζητούσα ποτέ κάτι τόσο μεγάλο...δεν σε βάζω στον κόπο...δεν με νοιάζει...δώσε μου πίσω το ψέμα μου και ας πέθανω...τώρα το βρήκα...το κατάλαβα...τους ανθρώπους τους κάνει ευτυχισμένους η αλήθεια...εμένα η αλήθεια με σκοτώνει όμως...θα μπορούσα να περιγράψω την εικόνα που έχω στο μυαλό μου...μα θα με πεις psycho...και παίζει να είμαι κιόλας...που λες δεν αντέχω την αλήθεια...δεν την αντέχω ρε...ενώ εκείνο το ψέμα μπορεί να με λυτρώσει και το ξέρεις...πάντα ζούσα με τα παραμύθια...με αθώα παραμυθάκια όσο ήμουν μικρή...μεγαλώνοντας ανακάλυψα άλλα πιο ισχυρά παραμύθια...και ψέμματα...τα θέλω πίσω λοιπόν...θέλω πίσω εκείνο το ψέμα που μου έδωσε ζωή...εκείνο το ψέμα που μου έδινε δύναμη...η πραγματικότητα δεν με αντέχει ούτε και γω αυτήν...θέλω πίσω και τις αυταπάτες μου...σε παρακαλώ...έστω για λίγες ώρες και ας πεθάνω μετά...άλλωστε δεν έχω στόχο τώρα πια...δεν είμαι χρήσιμη ούτε άχρηστη για κανέναν...όχι ότι ήμουν και ποτέ...θυμάσαι τι σου είχα πει τότε?τώρα τελείωσε...και αν δεν μου φέρεις το ψέμα μου πίσω δεν μπορώ να προχωρήσω...είδες τι loser είμαι?παρακάλαω για ένα ψέμα...ούτε ένα ψέμα δεν είμαι ικανή να συγκρατήσω...

Ρόδες-Λόγια Λόγια

Κομμάτια
σηκώθηκες πάλι αργά,
πρησμένα μάτια, κίτρινα δάχτυλα, ξέχειλα τασάκια
και τέρμα ο καπνός και τα χαρτάκια
ζεσταίνεις χτεσινό καφέ
κουμπώνεις δυο χάπια
και βγαίνεις έξω για τσιγάρα και φαί.

Με τα πόδια,
πόδια και μυαλό που σε πάνε χώρια
και λόγια που σε κόβουνε στα δυο και λόγια
λόγια που σε καίνε σαν χολή
και δεν τα 8υμάσαι το πρωί
και δεν τα 8υμάσαι.

Δεν έχεις στόματα να θρέψεις κι άγχος για τα φράγκα
ούτε φοβάσαι έτσι μη μοιάσεις και στο γέρο σου
Είσαι μόνος σου και στα αρχ.... σου και ελεύθερος και πολιορκημένος
-Περπατημένος
Στα πεζοδρόμια από τα 14,
ρομαντικά ξεγεννημένος.
-Χαμένος
Αυθεντικό της απώλειας παιδί
σκλάβος της αντίδρασης, καλό παιδί
μαγκάκος και σου κόβει, κι είσαι ωραίο παιδί,
για άλλους απρόβλεπτος, μα πάνω-κάτω εντάξει παιδί.
Πολλοί γνωστοί, μόνο 2 φίλοι που είναι τώρα νεκροί,
ξεπαρθενεύτηκες στα γρήγορα από αγάπη πικρή.

Γύρω στα 20
-Σε λίγο κλείνω τα 22
γήπεδο και ΚΝΕ κ αναρχεία και σχολείο
από όλα πέρασες νωρίς και τα παράτησες νωρίς
-Γιατί μπορούσα και χωρίς
Ναι, σίγουρα πάντα σε τράβαγε το δύσκολο
και σε έσπρωχνε μπροστά το απίστευτο.
Δεν είσαι δαίμονας στη γη, στην κόλαση είσ' αγγελούδι
κι αν δε γυρίσεις σελίδα θα τελιώσει το τραγούδι.

Μια ζωή τσαλακωμένη
-Λόγια, λόγια
Μια σελίδα πεταμένη
-Σε μια γωνιά
Όνειρα κακογραμμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια με αίμα χαραγμένα
-Στο δέρμα
Ένας ήρωας προδότης
-Λόγια, λόγια
Ένας άμαχος στρατιώτης
-Ψέμα, ψέμα
Παιχνίδια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Σε μια γωνιά
Λόγια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Λόγια, λόγια

Δεν είμαι καν μια στατιστική
και παραείμαι συνηθισμένος για ταινία χολλυγουντιανή
εγώ είμαι εδώ, κι εσύ είσαι 'κει
μια ρίμα μισή και παρακατιανή.
Τσιμέντο, σίδερα, οικοδομή, στη νύχτα κι όλα από λίγο
μου περισσεύει η αντοχή μα όλο λέω πως θα φύγω
αγαπημένος μου στίχος:
"όλα είναι δρόμος"
για κοίτα φίλε μου όμως που πάντα ξεμένω κι ο κόσμος μου ίδιος κι απαράλαχτος παγώνει
κι ό,τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει
χωρίς ταυτότητα νιώθω κι ας την έχω στην τσέπη μου πάντα
γιαυτό κάνω ότι κάνω όταν κανεις δεν με βλέπει τζάμπα
όλα μπορεί να πάνε στην τελική
και μη νομίζεις ότι δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική
μα με ξυπνάει πάντα ο κρύος ιδρώτας στη τελευταία στιγμή
κι ένα άρωμα στον αέρα από ατόφια παρακμή...

Να μαι πάλι!μεθυσμένη και κυριολεκτικά και μεταφορικά!μεταφορικά γιατί πέρασααααα!και ναι είμαι χαρούμενη!πάρα πολύ χαρούμενη!επιτέλους πραγματοποιήθηκε εντελώς ο στόχος μου!επίτελους τα κατάφερα!και θα γίνω σαν το προτυπό μου!την δασκάλα μου!τη μόνη που δεν θα ξεχάσω ποτέ!τόσο διαφορετική από όλες τις άλλες!πόρωση!που λες πέρασα αθήνα και από τους πρώτους λογικά(ένατη)!εντάξει είμαι και λίγο ψώνιο γιαυτό το λέω!απλά ξέρεις προσπαθώ να βρω τα θετικά της φάσης!γιατί δεν στο κρύβω είμαι κάπως αυτόν τον καιρό...εντάξει πάντα ήθελα να περάσω αθήνα ή μάλλον ήθελαν...δεν λέω έχει και τα καλά του αυτό ...άλλοι θα σκότωναν να είναι στη θέση μου...και ξέρεις τώρα πορώθηκαν και οι γονείς μου και είναι περήφανοι κλπ...ακόμα και ο πατέρας μου...θυμάσαι που τον έκραζα?ναι τώρα καμαρώνει όταν λέει για την κόρη του...ρε δεν γαμιέται και αυτός και όλοι τους...παλιά κοίταζαν με μισό μάτι και έφτυναν χολή...και τώρα χαίρονται και καλά...δεν πειράζει στα αρχίδια μου!ο μόνος άνθρωπος που ήθελα να είναι εδώ και να χαρεί για μένα έχει φύγει τόσα χρόνια απ'τη ζωή...ναι παππού μου για σένα μιλάω...να το ξέρεις ένας απ'τους λόγους που άλλαξα ζωή είναι για σένα...γιατί πάντα ήθελες να πετύχω...σ'αγαπάω να το ξέρεις...θα το δες μάλλον που έκλαιγαν η μαμά με τη γιαγιά όταν έμαθαν ότι πέρασα...μακάρι να ήσουν κ συ εδώ...ξέρεις να πηγαίναμε μαζί στο πανεπιστήμιο όπως την πρώτη μέρα στο δημοτικό...θυμάσαι?πλάκα είχε...είχα φρικάρει τόσο πολύ...και τώρα μεγαλωσα υποτίθεται...αλλά πάω στοίχημα την ίδια φρίκη θα έχω την πρώτη μέρα στη σχολή...θά'θελα τόσο πολύ να ήσουν εδώ αυτές τις μέρες...να μου έδινες κουράγιο γιατί δεν την παλέυω καθόλου...φεύγουν όλοι...κάποιοι απ'τη ζωή μου οριστικά...κάποιοι θα βρίσκονται απλά ως επαφές στο msn...οι κολλητές μου σκορπίζουν...ακολουθούν τα ονειρά τους...και εννοείται πως χαίρομαι για εκείνες...απλά εγω μένω πίσω...και σου είπα ως τώρα το ήθελα και γω...απλά δεν ξέρω τι με έχει πιάσει...τάση φυγής?νιώθω να πνίγομαι...τρέχουν να βρουν σπίτια κλπ σε άλλες πόλεις και γω κάθομαι σπίτι μου και λιώνω στο dmc και στο νετ για να μην σκέφτομαι...νιώθω ότι θα μείνω μόνη μου γαμώτο...άγνωστη μεταξύ αγνώστων...και φοβάμαι μήπως ξανακολλήσω...ξέρεις που και με τι...πρώτη φορά στη ζωή μου φοβάμαι τόσο πολύ...και σίγουρα θα γνωρίσω καινούρια άτομα στη σχολή...όμως πιστεύω ότι κανείς τους δεν θα ναι σαν τις κολλητές μου...την οικογενειά μου...δεν θα ζήσω ποτέ μαζί τους όσα έζησα με κείνες...αυτό το καλοκαίρι ήταν τόσο περίεργο...εφήμερες και επιπόλαιες σχέσεις...άτομα που είναι ο ορισμός του ότι να ναι...μα και ελευθερία...τρελά μεθύσια τα οποία όπως φαίνεται μου έγιναν συνήθεια...καλοκαίρι στην Αθήνα με το crew μου...το απόλυτο όνειρο 6 χρόνων δέσμευσης από ένα κωλόχαρτο δικαστηρίου...και τώρα είμαι στο ξεκίνημα μιας νέας αρχής...όμως νιώθω σαν να μην έχω καταφέρει τίποτα...άλλοι τώρα θα γνωρίσουν την ανεξαρτησία και την ελευθερία στο δικό τους σπίτι που θα μένουν μόνοι τους και γω θα είμαι σπίτι μου...μούφα...αλλά ναι ξέχασα θα πάρω και αυτοκίνητο κλπ...τουλάχιστον θα το γκαζώνω και θα χάνομαι...τον τελεταίο μήνα ξυπνάω το πρωί και είναι μεσημέρι ενώ κοιμάμαι σχεδόν ξημερώματα στην καλύτερη όπως τώρα,μόνιμα έχοντας πιει όλο το βόσπορο και νιώθωντας πως ακόμα και αυτό δεν μου αρκεί...δεν θέλω να σκέφτομαι καθόλου...το ξέρω με το ποτό σκοτώνω το μυαλό μου σιγά σιγά...δεν με νοιάζει...αλλωστε πλέον δεν έχω και κανένα νόημα να συνεχίσω...έτσι νιώθω...δεν έχω κανένα στόχο τώρα...ούτε και τίποτα άλλο να με κρατάει...δεν ξέρω που πάω...είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας...τέλος εποχής...:/

backkkkkk!

Γύρισα λοιπόν...εδώ και κάμποσες μέρες!και τώρα μου ήρθε να γράψω...που ήμουν?...Λονδίνο!γαμάτο ταξίδι,περίεργη πόλη,διαφορετικός τρόπος ζωής αλλά τέλεια εμπειρία!δεν θα πω κάτι συγκεκριμένο για την πόλη και τα αξιοθεατά της μιας και όλα είναι υποκειμενικά και το καλύτερο είναι να πάει να τη δει ο καθένας και να κρίνει!το μόνο που έχω να πω είναι ότι ρίξαμε τρελό γέλιο(οι περίεργοι Έλληνες που όλο γελάνε και κανείς δεν τους καταλαβαίνει),ότι ζήσαμε απίστευτες φάσεις και σκηνικά(από κει που ψάχναμε τουαλέτα καταλήξαμε να βλέπουμε τζάμπα musical!)και κυρίως ότι ήρθαμε πιο κόντα με τη μαμά μου,πράγμα που πλέον πίστευα ότι δεν θα συμβεί ποτέ!επίσης χάρηκα πάρα πολύ που είδα από κοντά το stencil του banksy στο stratford με τον αρουραίο και το μπαλόνι καρδιάς χωρίς όμως να μπορέσω να το βγάλω φωτογραφία λόγω του μαλακισμένου οδηγού του πούλμαν που βιαζόταν!πάνω κάτω αυτά!

SPECIAL THANKS:
-στον 8χρονο Βασιλάκη που ηξερε τα πάντα για την Arsenal!μεγάλη μορφή ο πιτσιρικάς!
-στη Μαρία τη μεταλλού που ξέχναγε τις ζακέτες της παντού αλλά έλυσε το μυστήριο του gloucester(και καταλάβαινε πάντα την προφορά των εκφωνητών στο μετρό,πράγμα αδύνατο για τους υπόλοιπους!)
-στην κ.Ελένη που είναι μια δημόσια υπάλληλος διαφορετική από όλους τους άλλους!
-στην Εύα,την Ιωάννα και τις γιαγιάδες τους
-καθώς και στον mike τη seril και τον άλλο μαύρο τυπάκο που δεν θυμάμαι το ονομά του για την πολύτιμη βοήθεια τους(this adaptor was very usefull man!xD)
-και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μαμά και τη γιαγιά μου για την χορηγία του ταξιδιού!xD

Βραβείο μαλακίας:
-σε όλους τους άγγλους σεκιουριτάδες πάσης φύσεως και κυρίως σε αυτούς των harrods
-στον μαλάκα που τον ρωτήσαμε που είναι ο πύργος του Λονδίνου και αυτός μας έστειλε στην αντίθετη κατεύθυνση(φιλαράκο μας πέρασες για ηλίθιους τουρίστες ε?δεν θα'ρθεις ποτέ από δω να ρωτήσεις where is acropolis?εύχομαι να σε στείλουν στο σούνιο!)
-στο Βρετανικό μουσείο που έχει κατακλέψει εμάς και όλο τον κόσμο και το παινεύεται
-στους οδηγούς του πούλμαν που βιάζονταν πάντα,πατούσαν το φρένο όποτε το θυμούνταν και φυσικά είχαν πάντα στο full το a/c γιατί τους έπιαναν οι κάψες τους στο ξεκάρφωτο
-στον μεθυσμένο οδηγό του λεωφορείου που οδηγούσε χειρότερα απο αυτόν στο harry potter αλλά κατα τα άλλα δεν μιλούσε στους επιβάτες καθώς οδηγούσε
-και φυσικά τελευταία άφησα την φοβερή και τρομερή aka τσακάλι υπάλληλο του heathrow που μας έβγαλε λάθος εισητήρια δέκα λεπτά πριν την πτήση και παραλίγο να χάσουμε το αεροπλάνο

Τέλος μου έλειψαν κάποια άτομα πάρα πολύ...ίσως και γω σε αυτά αλλά δεν είναι σίγουρο...κάποια εξακολουθούν ακόμα και τώρα να μου λείπουν και κάποια άλλα ίσως μου λείψουν στο μέλλον αλλά έτσι είναι η ζωή...δεν ξέρω τι με έχει πιάσει τελευταία και δεν την παλεύω καθόλου...βλάκειες γράφω...βλακείες σκέφτομαι...βαριέμαι...νιώθω ότι μου λείπει κάτι αλλά δεν ξέρω τι...ή μήπως ξέρω και δεν θέλω να το παραδεχτώ?...θα μου πεις και να το παραδεχτώ θα πάψει να μου λείπει?...μάλλον όχι...οπότε δεν έχει σημασία...βαρέθηκα και τα μπερδέματα...και ξέρεις γιατί μπερδεύονται τα πράγματα ε?γιατί πλέον δεν πάω με βάση το συναίσθημα ούτε με βάση το μυαλό...πάω με βάση το γαμημένο το ένστικτο που με τρώει μέσα μου...γιαυτό τα κάνω σκατά συνέχεια...γιαυτό δεν νιώθω...γιαυτό έχω χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού...γιαυτό έχω γίνει μια πεζή τσούλα...:/

Επιτέλους Αρχή...

'Οπως λέει και ο τίτλος αποφάσισα επιτέλους να κάνω το πρώτο μου post σε αυτό το blog!Συνήθισα με τις ρίμες και ξέχασα πως είναι να γράφεις κανονικό κείμενο!Και όμως είπα να τολμήσω να γράψω έτσι.Να προσπαθήσω...Μη ρωτήσεις γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς να απαντήσω...Πες πως βαρέθηκα να κάθομαι,πως δεν έχω τι να κάνω,πως ζήλεψα απ'τους άλλους bloggers,πως ίσως έχω να πω κάποια πράγματα που δεν λέγονται με ρίμες...Βρες εσύ την απάντηση!Μιλάω σ'αυτούς λοιπόν...Σε ποιους?χα!Εδώ σε θέλω!Ούτε η ίδια ξέρω...Ίσως σε όσους θέλουν να δουν τι σκέφτομαι...Προφανώς αυτός είναι και ο λόγος που δημιουργούνται τα blogs...Ανταλλαγή απόψεων σκέψεων...Δεν έχει νόημα λοιπόν να καθορίσω σε ποιους απευθύνομαι...θα δείξει...Ο τίτλος μου λοιπόν είναι από ένα τραγούδι των ffc!κλασσικό κόλλημα με τους τυπάδες!τέσπα θα μιλήσω άλλη φορά γι'αυτούς...το ονομά μου...Φλόγα...ή flame...ξεχασμένο εδώ και κάποια χρόνια...έπαψε να με αντιπροσωπεύει γιαυτό έπαψα να το χρησιμοποιώ...έπρεπε να βρω κάτι καλύτερο να περιγράψω τον δειλό εαυτό μου...και βρήκα κάτι που δεν σήμαινε τίποτα...ούτε για μένα ούτε γενικά...κάποτε λοιπόν περιέγραφα τον εαυτό μου ως μια φλόγα...που είχε όρεξη για ζωή,που ήθελε να κάψει και να διαλύσει όποιον προσπαθούσε να τη σβήσει...και τελικά τα κατάφεραν και με έσβησαν...για λίγο όμως!γιατί πλέον άλλαξα!και αποφάσισα να μην παραμείνω απλά μια φλόγα αλλά να γίνω φωτιά!ωριμότητα?δεν νομίζω...απλά είπα να κάνω μια καινούρια αρχή!πέτυχα και κάτι πολύ σημαντικό για μένα που βούλωσε τα στόματα αρκετών...άλλωστε αυτό δεν ήθελα πάντα?να αναγνωρίσουν την αξία μου και να πάψουν να με αμφισβητούν...πέτυχα λοιπόν ένα μέρος του στόχου μου!ο οποίος θα επιτευχθεί πλήρως όταν θα φύγω πλέον από αυτή τη χώρα και θα πάω στη χώρα των ονείρων μου...εκεί που ονειρεύομαι ότι είναι ο παραδεισός μου δυο χρόνια τώρα...εκεί που η Ανατολή ενώνεται με τη Δύση...εκεί που η κουλτούρα τους είναι τόσο διαφορετκή από τη δική μας,μα ταυτόχρονα τόσο μαγική...και η γλώσσα τους είναι τόσο δύσκολη,μα ποιος είπε ότι γουστάρω τα εύκολα?...τα ζόρια είναι η πρέζα μου!αυτά προς το παρόν ................!xD