πόσο ευτυχισμένος είσαι?έχει νόημα να απαντήσεις?μπα δεν νομίζω..όπως δεν έχει νόημα που ποστάρω εδώ..τίποτα δεν έχει νόημα..κανένας δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος..κανένας..όλοι κουβαλάνε το φορτίο τους..όλοι γελάνε και μέσα τους είναι κομμάτια..έχεις αισθανθεί ποτέ όντως ευτυχία?να πεις ρε παιδί μου ότι είσαι γεμάτος?ότι σου αρκούν αυτά που έχεις?και θα μου πεις ότι είναι δύσκολη η εποχή και ότι η ευτυχία είναι στιγμές..πάω πάσο..μεγαλώνω..δεν με κάνουν χαρούμενη τα ίδια μάλλον..αλλά και πότε ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη?σκέφτομαι τα παλιά και λέω ότι τότε ήμουν καλύτερα...φαινομενικά μάλλον ναι ή όχι?δεν ξέρω ο καθένας κρίνει ανάλογα..πλέον χρειάζομαι πολλά για να νιώσω κάτι..συνήθως τα καταπίνω όλα..και προχωράω..δεν έχει νόημα η ζωή προχωράει μαζί της και γω..πάντα το ίδιο έκανα άλλωστε..πάντα κοίταζα μπροστά..το γαμημένο το μέλλον..και πλέον δεν το φαντάζομαι καν..και τόσα χρόνια που το φανταζόμουν και το σχεδίαζα τι κατάλαβα?όλα αλλιώς..και μια θολούρα..και πρέπει να πίνω κάτι..αλλιώς δεν κοιμάμαι αλλιώς δεν νιώθω αλλιώς δεν ζω..και όχι ρε μαλάκα δεν το κόβω..γιατί να το κόψω?γιατί πάλι?τι θα κερδίσω?να ζήσω σε τι ακριβώς?σε ένα μπουρδέλο που το έχουν διαλύσει?γιατί?μακάρι να έβρισκα κάποιον που να είναι πραγματικά ευτυχισμένος..έτσι για δείγμα..για να χω να λέω να έχω ένα παράδειγμα.. να έχω να πιαστώ από κάπου..και να λέω υπάρχει η ευτυχία..αξίζει να την κυνηγήσω..όλοι είναι πιασμένοι από κάτι..και οι δήθεν χαρούμενοι μαζί τους και γω πολλές φορές κυκλοφορούν με μάσκες..και ντοπάρονται καλά μην τους φύγει κάνα δάκρυ..και τους λες αναίσθητους για να το πιστέψεις και συ..να πιστέψεις ότι δεν νιώθουν ή ότι όντως νιώθουν καλά..βαρέθηκα πια..βαρέθηκα να το παίζω καλά..και χέστηκα ας είμαι εξαρτημένη..ας έχω την ανάγκη από κάτι κακό..γιατί έχω και τους ανθρώπους ανάγκη αλλά δεν τους βρίσκω συχνά..ας έχω λοιπόν τις "ουσίες" μου ανάγκη αυτές που είναι πάντα εκεί για μένα..που με κάνουν να ξεχνάω για λίγο..γιατί να θυμάμαι δεν θέλω πια..
ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ-LADOSE
χάθηκε ο ήλιος και έχει έρθει παγωνιά,
επέβαλε ψυχρα στη ματια,
στη καρδια χιονια και στον πλανήτη ερημιά,
είναι του prozac η γενιά.
μοναδικοί επιζώντες κάπου στη γη,
σε χρόνο που κανένα δε νιαζί εφόσον όσοι μείναν έχουν τρελαθεί,
ότι αγάπησαν έχει χαθεί,
το μονο που υπάρχει μέσα τους και μένει είναι ότι έχουν σιχαθεί,
μισούνε πια το είδος τους κάποιος αυτοκτονεί,
τα ματια του αλλου θόλωσαν δεν έχει τι να πει,
μια μερίδα άνθρωπο να επιζήσει αδύνατη,
αφού δεν έχει τίποτα να οργανωθεί,
όλα γκρεμίζονται και σβήνουνε πάνε στη τελική,
μοναχα κόκαλα και θρύψαλα σε δρόμους επειδή παρασιτεί,
σε όλο τον κόσμο ένας ιός και τι φρίκη,
πρόβλημα είναι ότι εξαπλώνεται σαν γρίπη,
και οι επιζήσαντες κάνουν το αγρίμι στο καβούκι τους,
όλα πια κυλάνε έξω απ' το λούκι τους,
φοβάμαι τα χάπια με βοηθάν να μην κοιμάμαι,
τρέμω πια το βλέμμα τους διπλα όσο προχωράμε,
με κοιτάνε πρόσωπα που φέρνουνε σε zombie για ταινία,
χτυπάει η καρδια μου μ' αρρυθμία,
στο πανικό μου βλέπω φλόγες στην αστυνομία,
και μια σελίδα που 'γράφε βοήθεια επιδημία,
μας σκοτώνει μείνετε ενωμένη γιατί μονη,
θα μείνετε καθώς μια νέα μέρα ξημερώνει,
την χλεύασα την πέταξα κάτω και γέλασα,
από εκεί που έπαιζα μικρός μόλις πέρασα,
είδα μια σκιά και χαμογέλασα,
το σκέφτηκα καλύτερα και δυνατά γέλασα,
μονος γύρισα στο σπίτι μονος,
και σήμερα τους ξέφυγα μονος.
είναι θολος ο κόσμος γύρω μου νιώθω πως δεν με αισθάνονται,
τα χερια που απλώνονται μετά από λίγο χάνονται,
και κρύβομαι μέσα μου θλίβομαι,
όμως παρολαυτά δεν ανοίγομαι,
σε κανένα,
τα πάντα γύρω μου θυμίζουν τοπίο από πόλεμο καμένα,
είναι όνειρα κατεστραμμένα,
κι ας όλα κάηκαν να ξέρεις πως όλα αυτά ειν' για μένα.
έκρυψαν την αθωότητα απ' τα παιδιά σε φυλακή χωρίς κλειδιά,
το χαμόγελο κουράστηκε να σπαρταρά αφού δεν έβρισκε χαρά.
γερασμένες φάτσες πάνω σε παιδικά σώματα,
χαμογελα δεν βλέπω να σχηματίζουν τα στόματα,
μονο πικρόχολα λόγια γύρο μου άνθρωποι λαμόγια,
κι αν κάτι τους έκανε να μη πονάνε τα ντροκια είναι,
με συμβουλεύουν φίλοι "ίδιος με μας γίνε,
οποτε βλέπεις άδικο στο δρόμο σου τα ματια κλείνε,
μη μιλάς με φέρεσαι σαν κάτι μοναδικό,
μονο θεό σ' αυτό τον κόσμο έχουμε το ρευστό",
δεν έχουν άδικο σκέφτηκα γυρνώντας τι πλάτη μου,
24/7 γι' αυτο γυαλίζει το μάτι μου,
περνώ άλλο δρόμο μήπως αλλάξω διάθεση,
το νομο βλέπω να διατάζει χερια στην ανάταση,
κεφάλι κολλημένο στο καπό,
και ένα ξύλο σε σχήμα γάμα να αφήνει μοβ σημάδια έτι για το καλο,
τα σε παρακαλώ να μην πιάνουνε τόπο,
και τον ατόφιον το μπορεί να σε βγάζει σε κακό,
από αηδία γυρνώ αλλου το βλέμμα,
γύρο μου κτίρια καμένα μέσα παιδί εγκατελειμμένα,
σε δρόμους 5 ίσος το αίμα,
να μη πονάει τόσο αν συνήθισε να βγαίνει από το δέρμα,
αυτό σκέφτομαι γι' αυτο ίσος δε λυπάμαι,
ίσος ξέχασα τα αισθήματα μου αφού μονος κοιμάμαι,
αφού μονοι στο σπίτι γυρνάμε,
εγώ και εσύ είμαστε ένα κανένα δεν αγαπάμε,
μια αρρώστια κατασπάραξε τα εντόσθια μας,
γι' αυτο δεν νομίζω πως πλέον υπάρχει θεός για μας,
μονη μας μέσα στο αύριο και το χθες,
πολεμάμε για επιβίωση όσο έχουμε αντοχές.
είναι θολος ο κόσμος γύρω μου νιώθω πως δεν με αισθάνονται,
τα χερια που απλώνονται μετά από λίγο χάνονται,
και κρύβομαι μέσα μου θλίβομαι,
όμως παρολαυτά δεν ανοίγομαι,
σε κανένα,
τα πάντα γύρω μου θυμίζουν τοπίο από πόλεμο καμένα,
είναι όνειρα κατεστραμμένα,
κι ας όλα κάηκαν να ξέρεις πως όλα αυτά ειν' για μένα.
και αν ο δρόμος τελικά
δεν βγάζει πουθενά γιατί να περπατάς μπροστά
δεν μου λείψαν οι άνθρωποι αλλά η ανθρωπιά
είναι του prozac γενιά
